Αυτόν τον μήνα συμπληρώνονται 8 χρόνια από τον μήνα που κυκλοφόρησε το πιο δημοφιλές τραγούδι που έχω γράψει ποτέ έως σήμερα, το «Ερωτικός μετανάστης». Ένα τραγούδι που βρισκόταν στο κόκκινο άλμπουμ των Chroma, το δεύτερο και τελευταίο μας άλμπουμ. Οι Chroma αυτήν την στιγμή σίγουρα δεν είναι μία ενεργή μπάντα αλλά όπως και να έχει παραμένει μία παρέα καλών φίλων. Μία παρέα φίλων που έζησε πολλές όμορφες, αστείες, αλλά και στενάχωρες ή μίζερες στιγμές, όπως άλλωστε συμβαίνει με τις ζωές μας. Δεν περνάμε πάντα τέλεια… Δοκιμαζόμαστε, δυσκολευόμαστε αλλά παραμένουμε μαζί και αναπολούμε τα παλιά. Μία παρέα φίλων που ταξίδεψαν μαζί για περίπου 14 χρόνια, που πέρασαν ώρες ατελείωτες στην υγρασία των στούντιο, που ξενύχτησαν σε σκηνές και live bars εισπνέοντας καπνό και εκπνέοντας ενέργεια, που ονειρεύτηκαν μουσικές επιτυχίες και εν τέλει έφαγαν μουσικά στραπάτσα μαζί. Παρόλα αυτά η επιτυχία είναι κάτι υποκειμενικό. Επιτυχία είναι ότι ζήσαμε στιγμές, ότι γελάσαμε, ότι παίξαμε και συνθέσαμε μουσική, ότι γνωρίσαμε άτομα, ότι βιώσαμε καταστάσεις που αξίζει να διηγείσαι και ότι εν τέλει παραμένουμε μαζί…
8 χρόνια συμπλήρωσης από την κυκλοφορία του ερωτικού μετανάστη λοιπόν και κάπου στα αρχεία του internet ανακάλυψα ένα κείμενο που είχα γράψει κάποτε στο site των Chroma και το οποίο παραθέτω αυτούσιο. Καλή ανάγνωση!
Έμπνευση: αιφνίδια και αυθόρμητη διανοητική σύλληψη, χωρίς την άμεση συμμετοχή της βούλησης, ως αποτέλεσμα μιας εντύπωσης ή συγκίνησης (η έμπνευσή του αποδείχθηκε σωτήρια), ξαφνική σύλληψη συνήθως πρωτότυπης ιδέας από κάποιον που του προκαλεί ενθουσιασμό και τον ωθεί σε δημιουργική ενέργεια (καλή / ατυχής / μεγαλοφυής / ποιητική / καλλιτεχνική έμπνευση)
Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι απόρροια της αδυναμίας κάποιων ανθρώπων να έρθουν σε επαφή με άλλους (είτε να έρθουν σε σύγκρουση, είτε να εκφράσουν τα συναισθήματά τους ή να εκφράσουν τις απόψεις τους για ζητήματα της επικαιρότητας) μέσω του συμβατικού τρόπου, του προφορικού λόγου δηλαδή. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι καλλιτέχνες (δημιουργοί και όχι εκτελεστές) είναι απαραίτητα και ακοινώνητα ή αντικοινωνικά όντα αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιζητούν άλλες μορφές επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο για να εκφράσουν τα συναισθήματα ή τις απόψεις τους. Επιζητούν μία υπερβατική επικοινωνία πέραν από την συμβατική.
Η δημιουργία τέχνης (ένα βιβλίο, ένα τραγούδι, μία παράσταση, μία ταινία) είναι ένα μήνυμα του δημιουργού προς τον υπόλοιπο κόσμο. Ο καλλιτέχνης είναι ένας ναυαγός που στέλνει ένα μήνυμα στον ωκεανό για να βρει σωτηρία, ανταπόκριση, με μόνη (και σημαντική όμως) διαφορά ότι η δημιουργία του μηνύματος είναι ικανή από μόνη της να λυτρώσει τον καλλιτέχνη – άσχετα αν αυτό δεν βρει αποδέκτες.
Θα με ρωτήσετε γιατί τα γράφω όλα αυτά τώρα…
Γιατί πολύ απλά τα τραγούδια γράφονται ως αποτέλεσμα όλων των ανωτέρω.
Και σε αυτό το σημείο επέρχεται ο παράγοντας “έμπνευση”.
Χωρίς έμπνευση δεν μπορεί να γεννηθεί τίποτα. Η έμπνευση είναι το ερέθισμα του καλλιτέχνη, ο σπόρος της δημιουργίας. Το μαγικό όμως με την έμπνευση είναι ότι ο καλλιτέχνης άλλοτε την επιζητά και άλλοτε του εμφανίζεται από το πουθενά, σαν επιφοίτηση, σαν ένα big bang που δημιουργεί νέους κόσμους….
Ε, κάπως έτσι συνέβη με την περίπτωση του “ερωτικού μετανάστη”.
Όλα ξεκίνησαν σε μία τάξη ενός φροντιστηρίου ξένων γλωσσών. Μαθαίναμε ιταλικά και ήμασταν στη φάση της συζήτησης-εξάσκησης. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι ερωτήσεις είναι κλασσικές…”πώς σε λένε; από πού είσαι; με τι ασχολείσαι…κλπ”. Μία κοπέλα λοιπόν λέει ότι “είμαι από την Καστοριά”…”και τι κάνεις εδώ” την ρωτάει η καθηγήτρια…το σκέφτεται λίγο… “είμαι ερωτική μετανάστρια” ανταποκρίνεται η κοπέλα…
Κοκάλωσα…Εκείνη την στιγμή οι δύο αυτές λέξεις ήχησαν σαν ποίημα! Αυτή η φράση ήταν τόσο γλυκιά και συνάμα τόσο επική…τόσο σλόγκαν! Γύρισα και την κοίταξα και της είπα με θαυμασμό “τι λες τώρα! αυτό πρέπει να γίνει τίτλος τραγουδιού! είναι υπέροχο!”
Περπατώντας για το σπίτι αυτή η φράση μου έκανε παρέα…με στοίχειωσε και με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσες τέτοιες περιπτώσεις (από άτομα που ταξίδεψαν γιατί δεν μπορούσαν να αποχωριστούν το ταίρι τους) γνώριζα!
Ήταν Νοέμβριος του 2010. Μπορώ να πω ότι ο “ερωτικός μετανάστης” ήταν ένα από τα πιο γρήγορα τραγούδια που έχω γράψει, γιατί πολύ απλά μου φάνηκε σαν συγγραφικό παιχνίδι. Ήταν απλό…ξεκίνησα να γράφω για άτομα που ήξερα… μάλιστα την ώρα που έγραφα για αυτά τους έστελνα και mails για να τους πω την ιδέα μου… Το παράξενο είναι ότι δεν θυμάμαι πώς έχτισα την μουσική αλλά σίγουρα όπως και οι στίχοι, μου βγήκε παιχνιδιάρικη…
Το αστείο είναι ότι όταν έστειλα στα παιδιά μία πρωτόλεια έκδοση (ουσιαστικά το τραγούδι ηχογραφημένο στο σπίτι, με εμένα να παίζω μόνο ακουστική κιθάρα και να τραγουδάω) ο τότε μπασίστας μας – Νίκος Παλυβός – ανέφερε ότι του θύμιζε Ζακ Στεφάνου ή Μαραβέγια…προφητικό σχόλιο…
Μετά από μερικά χρόνια όταν ηχογραφούσαμε το κόκκινο άλμπουμ συνεργαζόμασταν με τον Ζακ και παίζαμε τόσο τραγούδια δικά του όσο και δικά μας. Όταν ηχογραφούσαμε τον “ερωτικό μετανάστη” ανέφερε ότι θα του άρεσε να συμμετάσχει. Η αλήθεια είναι ότι το θέλαμε και εμείς αλλά μάλλον ντρεπόμασταν να του το ζητήσουμε… Η συνέχεια έχει αποτυπωθεί πια τόσο σε ήχο όσο και εικόνα. Να που φτάνουμε λοιπόν στο σημείο από όπου ξεκίνησα. Το τραγούδι είναι αστείο, παιχνιδιάρικο (όσο είναι και το βίντεο κλιπ) αλλά κρύβει ένα πολύ σπουδαίο μήνυμα! Είναι ένας ύμνος στην αγάπη και θεωρώ ότι είναι το πιο σοβαρό και ερωτικό τραγούδι των Χρώμα…αν μπορείς να ταξιδέψεις κάπου, να αφήσεις την ζωή σου για κάποιον-α…να αλλάξεις την πορεία της ζωής σου για κάποιον-α, τότε τον/την αγαπάς αληθινά…
