FRANKS WILD YEARS
Un Operachi Romantico In Two Acts
Rainville. Hardly ever did though, rain that is. It was nowhere. Railroad tracks ran up the back of the state like stitches. Telephone lines slashed the orange dawns like a wrecked ship’s rigging… And when it rained the whole town went mad. Dogs ran wild in the streets. Frank was squeezed between scrap iron places and radiator repair shops… Rainville, good place to dream yourself away from. When the trains thundered past the backyard fence, bound for Oxnard, Lompoc, Gila Bend, Stanfield and parts south where the wind blew big, Frank would count the cars and make a wish just like he did when he was a kid… At least something was getting out of town alive…
One moonlit night Frank packed up his accordion and said blow wind blow wherever you may go…Cause I’m going straight to the top… Up where the air is fresh and clean.
Σε αντίθεση με τα άλλα δύο concept albums που ανέφερα σε προηγούμενα κεφάλαια και τα οποία άσκησαν μεγάλη μουσική επιρροή επάνω μου, το εν λόγω άλμπουμ σε βάζει στο κλίμα της πλοκής με το παραπάνω υπέροχο λογοτεχνικό κείμενο. (Να με συγχωρείτε που δεν παρέχω μετάφραση.)
Καμία μουσική ή τραγούδι για εισαγωγή. Απλά αυτό το κείμενο. Όσοι δεν έχετε το άλμπουμ δεν θα γνωρίζετε την ύπαρξή του γιατί αυτό το κείμενο βρίσκεται στην πρώτη σελίδα του συνοδευτικού artwork. Αυτό φυσικά είναι και το μεγαλείο των παλιών άλμπουμς σε αντίθεση με την σημερινή κατανάλωση singles… Αυτή είναι η ομορφιά των υλικών φορέων μουσικής.
Το “Frank’s wild years” δεν θα το συνιστούσα σε κάποιον αμύητο. Είναι δύσκολο έως και εκνευριστικό. Δεν το ακούς στο αμάξι σου (εγώ βέβαια πολλές φορές το έχω κάνει). Παρόλα αυτά το κατατάσσω στα 3 πιο επιδραστικότερα επάνω μου concept albums. Είναι από τους δίσκους του Tom Waits που αγόρασα αφού πρώτα είχα μυηθεί στην μουσική του ακούγοντας πιο “φυσιολογικές” δουλειές του και έχοντας επίγνωση των πειραματισμών του.
Το σενάριο έχει ως εξής: Ο Frank είναι ένας απλός καθημερινός τύπος, κάτοικος μίας αναθεματισμένης επαρχιακής πόλης από την οποία ονειρεύεται να δραπετεύσει για να γίνει μεγάλος σταρ. Παρά το γεγονός ότι φεύγει από την γενέτειρά του, πολεμά, προσπαθεί, αγγίζει την επιτυχία έστω και για μία στιγμή, εν τέλει καταλήγει να χάσει τα πάντα και να είναι τόσο φτωχός που να μην μπορεί να επιστρέψει ούτε σπίτι του! Παρόλα αυτά όμως νιώθει δικαιωμένος γιατί τουλάχιστον προσπάθησε.
Κεντρική θεματική του άλμπουμ είναι οι πειρασμοί και τα όνειρα και το ότι είναι απολύτως αθώο και ανθρώπινο εν τέλει να ενδίδεις σε αυτά. Αυτοί η λέξη – dream – επαναλαμβάνεται πάμπολλες φορές στα τραγούδια του άλμπουμ…υπερβολικά πολλές!
Αυτός ο δίσκος με επηρέασε αφάνταστα διότι με έκανε να δεχτώ ότι η μουσική βρίσκεται παντού εφόσον εκφράζεται με ειλικρίνεια. Πολλές φορές η έλλειψη αρμονίας, ενορχήστρωσης, οι παραφωνίες, μια θεατρική αφήγηση, ένα οποιοδήποτε αντικείμενο που παράγει ήχο μπορεί να δημιουργήσουν ένα τραγούδι.
Σε αυτόν τον δίσκο που μουσικά μπλέκει την θεατρική μουσική με το βαριετέ, το καμπαρέ και άλλοτε το μπλουζ-τζαζ των μικρών πιάνο μπαρς ο Waits δημιουργεί τραγούδια με τα πιο παράξενα όργανα [optigan, mellotron, rooster (τι;!), pump organ, farfisa], τη φωνή του φυσικά την οποία μεταμορφώνει ανάλογα με την ψυχική κατάσταση του ήρωα, και στίχους που είναι αληθινοί (δεν είναι ποιητικοί…είναι αληθινοί). 17 τραγούδια εκ των οποίων μόνο στα 8 ακούς κιθάρα. Τα πνευστά έχουν τον ρόλο που είχαν προπολεμικά πριν να υποκατασταθούν από την ηλεκτρική κιθάρα. Υπάρχει τραγούδι στο οποίο απλά τραγουδά και παίζει ένα όργανο. Στο “I’ll take New York”, μία κακή, μεθυσμένη, παράφωνη εκτέλεση του New York του Σινάτρα αποτυπώνεται γλαφυρά η πραγματική εικόνα της επιτυχίας. Πρέπει να το ομολογήσω, το συγκεκριμένο κομμάτι το έχω βάλει σε πολλούς να το ακούσουν και δεν ξέρω κάποιον που να του άρεσε… Εμένα όμως μου αρέσει! Σκληρό, ξεκούρδιστο σε κατακλύζει με παράφωνους ήχους, χειροκροτήματα και ένα σουρωμένο ερμηνευτή που κατάκοπος στο τέλος βήχει! Αν αφεθείς σε αυτό και το αποδεχτείς στα πλαίσια της πλοκής του δίσκου, θα κατανοήσεις το νόημά του και την σκληρή του ομορφιά. Περνά ξεκάθαρα το μήνυμά του.
Όπως και στο The Wall, κι εδώ συναντάμε 2 εκδοχές του ιδίου τραγουδιού (“Innocent when you dream”) κάτι το οποίο όπως ανέφερα και στο προηγούμενο κεφάλαιο υιοθέτησα στο “εικόνες από το χθες” και στο “αυταπάτες”.
Εν κατακλείδι, το “Frank’s Wild Years” βρίσκεται διάχυτο στο “Ματωμένο Γαλάζιο”…Το ακούς στα “Σπρέι στον τοίχο”, “Τα πιο τρελά χρόνια το Ανέστη”, “Χαθήκαμε”, “Το όνειρο”, “Ο μέγας μπαταχτσής”, “Κηδεία”, “Νύχτα στην πόλη” και στο “Βαλσάκι”.
Ο Tom Waits και το Frank’s Wild Years αποτέλεσε τις ανώτερες σπουδές μου στη μουσική διότι μου δίδαξε την απλότητα της, την σημαντικότητα των στίχων στα τραγούδια και το να μην φοβάμαι (φράση που μου την είχε πει και ο μεγάλος Milcho Leviev).
Σας αφήνω με μερικούς υπέροχους στίχους και συγχωρείτε με που δεν τους μεταφράζω…ίσως κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον…
Temptation
Rusted brandy in a diamond glass
everything is made from dreams
time is made from honey slow and sweet
only the fools know what it means
Innocent when you dream
Innocent when you dream
I made a golden promise that we would never part
I gave my love a locket and then I broke her heart
Yesterday is here
Well today is grey skies, tomorrow is tears, you’ll have to wait till yesterday is here
Frank’s theme
Dream away all your goodbyes, dream away tomorrow, I promise when the sun comes up, I promise I’ll be true and just like before the band starts to play, they always play your favorite tune
Cold Cold ground
The piano is firewood, times square is dream
I’ll find we lay down together in the cold cold ground
Train Song (απίστευτα γλαφυροί, αφηγηματικοί, συγκινητικοί στίχοι…το άδοξο τέλος της ιστορίας)
Well, I broke down in East St. Louis
The Kansas City line
Drunk up all my money that I borrowed every time
And I fell down at the derby
The night’s as black as a crow
It was a train that took me away from here
But a train can’t bring me home
What made my dreams so hollow was standing at the depot
With a steeple full of swallows that could never ring the bell
And I’ve come ten thousand miles away, not one thing to show
It was a train that took me away from here
But a train can’t bring me home
I remember when I left without bothering to pack
Don’t you know I up and left
With just the clothes I had on my back?
Now, I’m sorry for what I’ve done
And I’m out here on my own
It was a train that took me away from here
But a train can’t bring me home
It was a train that took me away from here
But a train can’t bring me home
