Operation Mindcrime. Αν δεν υπήρχε αυτό δεν θα είχα ασχοληθεί ποτέ σοβαρά και με πάθος για αυτήν την κατηγορία μουσικών έργων. Η διήγηση μίας ιστορίας μέσω τραγουδιών και ιντερλούδιων ήταν κάτι συναρπαστικό και πρωτόγνωρο για μένα κάπου εκεί στα τέλη του ’90 όταν ακόμα φοιτούσα στο λύκειο και αποτέλεσε την σπίθα που άναψε τη φωτιά που καίει ακόμα μέσα μου για αυτό το συγκρότημα και τον λόγο που θέλησα να ανακαλύψω κι άλλα παρεμφερή concept albums.
Αυτό που μου αρέσει στο Operation Mindcrime είναι ότι είναι ξεκάθαρο. Δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να καταλάβεις τι γίνεται στην πλοκή σε αντίθεση με άλλα concept albums που είναι κάπως σουρεαλιστικά, αόριστα και απαιτούν επεξηγήσεις. Οι στίχοι είτε αυτοί είναι πολιτικοί, κοινωνικοί ή ερωτικοί, όπως και οι διάλογοι, είναι άμεσοι. Η πλοκή είναι απίστευτα κινηματογραφική δεδομένου ότι η ιστορία ξεκινά από το παρόν και η αφήγηση διεξάγεται μέσω των αναμνήσεων του ήρωα για να καταλήξει ξανά στο παρόν! Αυτό είναι κάτι ευρηματικό και αποδίδεται με πολύ επιτυχημένο τρόπο μέσω τραγουδιών!
Η μουσική είναι του γούστου μου. Κλασικό ύφος των Queensryche…progressive hard rock με κιθάρες που συνεργάζονται αρμονικά, έχοντας συγκεκριμένα μέρη η καθεμία και φυσικά η τρομερή ερμηνεία του παλιού καλού Geoff Tate, όπου από μπάσος κατάφερνε με ευκολία να μεταλλάσει τη φωνή του σε ψιλή και να βγάζει τρομερές στριγκλιές.
Ποιό είναι όμως το σενάριο; Βρισκόμαστε στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου (ψυχιατρείου;) όπου μία νοσοκόμος επιχειρεί να ναρκώσει για ακόμα μία φορά έναν τρόφιμο. Είναι φανερό ότι επιθυμεί να τον κρατά σε αυτήν τη μόνιμη κατάσταση. Παρόλα αυτά όμως αυτός φαίνεται να διατηρεί τη μνήμη του. Θυμάται ότι ήταν ένας παθιασμένος νέος που η οργή του για την κοινωνική και πολιτική αδικία όπως και η ανάγκη του να είναι ένας ενεργός πολίτης τον έφεραν σε επαφή με την οργάνωση του Dr X, Operation Mindcrime, της οποίας στόχος ήταν η κοινωνική επανάσταση. Ανακαλεί στη μνήμη του το πως ανελίχθηκε στην οργάνωση, το πώς έγινε το πρωτοπαλίκαρό της, το πως μετατράπηκε σε δολοφόνο, το πώς σταδιακά τον ήλεγχαν κάνοντάς του πλύση εγκεφάλου και καθιστώντας τον εξαρτημένο στα ναρκωτικά. Κάπου εκεί γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο μίας καλόγριας (Sister Mary) που κατά το παρελθόν ήταν πόρνη(!;!). Ο Dr X τον διατάζει να την σκοτώσει όπως και τον ιερέα που την έφερε στον “σωστό” δρόμο. Ο Nikki σκοτώνει τον ιερέα, όχι όμως την Mary. Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι η Operation Mindcrime δεν είναι παρά μία σκοτεινή παρακρατική οργάνωση ζητά να αποχωρήσει. Ο Dr X όμως του ξεκαθαρίζει ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Τρέχει να συναντήσει τη Mary, όμως την βρίσκει νεκρή. Δεν θυμάται αν το έκανε αυτός ή αν την σκότωσε κάποιος που δούλευε για την Operation Mindcrime. Τριγυρνά στους δρόμους λυπημένος όταν τον συλλαμβάνει η αστυνομία κατηγορώντας τον για τους φόνους που έχει διαπράξει. Αποστέλλεται στην ψυχιατρική κλινική που τον έχουμε συναντήσει στην αρχή του άλμπουμ, μετανοιωμένος για όσα έκανε, για όσα ήλπισε, διατηρώντας όμως τη μνήμη του και γνωρίζοντας την αλήθεια των γεγονότων…
Πώς με επηρέασε; Το έχω ακούσει τόσες φορές που πολλά ριφς των τραγουδιών έχουν γίνει μέρος του μουσικού μου DNA σε σημείο που δεν το συνειδητοποιώ πια. Αυτό έχει συντελέσει στην εδραίωση μουσικών προτύπων που διαμορφώνουν ακούσια τα δικά μου τραγούδια. Παρά το γεγονός ότι είμαι τραγουδιστής και κιθαρίστας θα έλεγα ότι από το άλμπουμ αυτό που με έχει επηρεάσει περισσότερο είναι τα τύμπανα! Ναι τα τύμπανα… Οι τρόποι που αποδίδει ένα κομμάτι των 4/4 ο Scott Rockenfield, αυτός ο εξαίρετος μουσικός, είναι αμέτρητοι. Η χρήση του οργάνου του και η εναλλαγή τρόπων παιξίματος ακόμα και μέσα στο ίδιο τραγούδι αποτέλεσε έμπνευση για τις βάσεις δικών μου τραγουδιών.
Με επηρέασαν τρομερά τα ιντερλούδια, τα κρεσέντα των “Speak” και “Spreading the disease” και οι κραυγές απόγνωσης του ήρωα (όπου αντίστοιχα απαντώνται στα δικά μου “Πεθαίνω την άνοιξη” και “Διάλεξε πλευρά”), το “Suite Sister Mary” (αριστουργηματικό υπόδειγμα ροκ όπερας με εκκλησιαστική χορωδία και ηχητικά εφέ καθ’όλη τη διάρκεια του τραγουδιού!) και φυσικά το “Eyes of a stranger”. Τα 2 τελευταία μάλιστα αποτέλεσαν πρότυπα για το “Παράπλευρες απώλειες” και για το πώς θα έπρεπε να εξελίξω δραματουργικά ένα μουσικό κομμάτι. Παρεμπιπτόντως ο αρχικός στίχος του “Suite Sister Mary” είναι: “10 P.M.” Αντίστοιχα το “Παράπλευρες απώλειες” ξεκινά:” Ώρα 4, το απόγευμα”…Τυχαίο…χαχαχα…Τα κόλπα του υποσυνείδητου…Μόλις πρόσφατα διαπίστωσα την στιχουργική ομοιότητα.
Επίσης, όσον αφορά κάποια ριφς της κιθάρας: Το τελικό ριφ της ρυθμικής κιθάρας του “Τίποτα δεν έχει αλλάξει” είναι απόρροια τρομερής αγάπης για το τελικό ριφ της αντίστοιχης ρυθμικής κιθάρας του τέλους του “Eyes of a stranger”. Ανάλογα το σημείο 6,47-6,51 του “Suite Sister Mary” αποτέλεσε έμπνευση για το αντίστοιχο δικό μου στο 2,22-2,27 του “Παράπλευρες Απώλειες”. Φυσικά, ο (μάλλον) πρώτος διδάξας ήταν ο Springsteen όπου αντίστοιχη κλίμακα συναντάται στο 2.53-2.60 του “Born to Run”…
Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, μπορώ να πω ότι το Operation Mindcrime με επηρέασε γιατί με μύησε στα concept albums! Αποτελεί για μένα ένα εξαιρετικό concept album με θαυμάσια εξέλιξη πλοκής, δυναμική hard rock / heavy metal μουσική με ηλεκτρικές κιθάρες που μοιράζονται αρμονικά ρόλους, ένα ρυθμικό δίδυμο που κάνει τα 4/4 να μοιάζουν πολλές φορές τόσο απίστευτα περίπλοκα, ένα τραγουδιστή που ξεπερνά τα ερμηνευτικά του όρια σε σημείο που να γίνεται ένα με τον ήρωα, και σταράτους στίχους (ίσως κάτι που χαρακτηρίζει και τους δικούς μου). Σίγουρα το “Ματωμένο Γαλάζιο” δεν είναι ένα hard rock album αλλά σε πολλά σημεία του υποβόσκουν θέματα, ρυθμοί και αναφορές από το Operation Mindcrime το οποίο όπως ανέφερα μου θυμίζει τα γλυκά μου εφηβικά-φοιτητικά χρόνια και θα με συντροφεύει σε όλη μου τη ζωή.
Και κάποιοι υπέροχοι στίχοι…
Από το Spreading the Disease
Religion and sex are powerplays
Manipulate the people for the money they pay
Selling skin, selling God
The numbers look the same on their credit cards
Politicians say no to drugs
While we pay for wars in South America
Fighting fire with empty words
While the banks get fat
And the poor stay poor
And the rich get rich
And the cops get paid
To look away
As the one percent rules America
Spreading the disease
Everybody needs
But no one wants to see
The way society
Keeps spreading the disease
Από το I don’t believe in love
She said she loved me
I guess I never knew
But do we ever, ever really know?
She said she’d meet me on the other side
But I knew right then, I’d never find her
I don’t believe in love
I never have, I never will
I don’t believe in love
It’s never worth the pain that you feel
