Σε μία συνέντευξή του ο Κώστας Μακεδόνας ρωτήθηκε για το αν η μουσική βιομηχανία, θα καταφέρει να βγει αλώβητη από την κρίση και αυτός με την σειρά του απάντησε “για ποια μουσική βιομηχανία μιλάμε στην Ελλάδα;”
H απάντηση του μου δίνει μία ωραία πάσα για να “διερευνήσω” επιδερμικά και όχι σε ακαδημαϊκό επίπεδο (αν και θα το ήθελα πολύ) την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα σε ότι αφορά τον χώρο της μουσικής.
https://www.alfavita.gr/koinonia/192650_kostas-makedonas-i-paideia-paizei-ton-simantikotero-rolo
Απαραίτητη προϋπόθεση καταρχάς κρίνεται η διευκρίνηση του όρου “Μουσική Βιομηχανία”.
Η μουσική βιομηχανία ως όρος λοιπόν περιλαμβάνει το σύνολο των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με το αντικείμενο της μουσικής ως προϊόντος και μέσω των οποίων δημιουργείται εισόδημα. Δάσκαλοι μουσικής, οργανοποιοί, ηχολήπτες, τραγουδιστές, μουσικοί, παραγωγοί, διοργανωτές συναυλιών και δισκογραφικές εταιρίες αποτελούν μερικά χαρακτηριστικά τέτοια παραδείγματα.
Το αν υπάρχει λοιπόν μουσική βιομηχανία στην Ελλάδα είναι εύκολο θεωρητικά να καθοριστεί αν γνωρίζουμε το μέγεθος του εισοδήματος που παράγεται από αυτές τις δραστηριότητες που το διαμορφώνουν και τη συμβολή τους στο ΑΕΠ της χώρας μας.
Η μέτρηση ενός τέτοιου μεγέθους ωστόσο δεν είναι εύκολη ακόμα και για χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Αγγλία που αποδεδειγμένα διαθέτουν μουσική βιομηχανία και η αιτία για αυτό εδράζεται στο γεγονός ότι ο εταιρίες που δραστηριοποιούνται στον χώρο της μουσικής εμπλέκονται και σε άλλα παρεμφερή αντικείμενα τεχνών με συνέπεια τα ΚΑΔ (όπως τα ονομάζουμε στην Ελλάδα) να αλληλοσυνδέονται μεταξύ τους, δυσχεραίνοντας έτσι τον προσδιορισμό του εισοδήματος που πηγάζει αποκλειστικά από τη μουσική.
Όπως και να έχει θα θέσω 2 παραδείγματα για την κατανόησή σας. Στην μελέτη της Recording Industry Association of America (RIAA) που δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 2018 στο διαδίκτυο, καθορίζονται στην σελίδα 11 τα ΚΑΔ (δραστηριότητες) που λαμβάνονται υπόψη ως αυτές που διαμορφώνουν το παραγόμενο προϊόν της μουσικής και βάσει αυτών εξάγονται περιληπτικά τα εξής συμπεράσματα της σελίδας 19: Το προϊόν που παρήχθη από μουσική το 2015 ανήλθε σε $133δις ενώ η συμβολή του στο ΑΕΠ της χώρας διαμορφώθηκε μόλις σε 0,7%. Άσχετα δηλαδή με τα μεγάλα μεγέθη (παραγόμενο προϊόν $133δις, τριετής ανάπτυξη 37% της βιομηχανίας την περίοδο 2012 – 2015 από $97 δις σε $133δις, 1,9εκ απασχολούμενοι στον κλάδο) καταλαβαίνετε ότι η μουσική βιομηχανία σαν κλάδος, ακόμα και στις ΗΠΑ, την μητέρα της show business, είναι σε σχέση με το σύνολο της οικονομίας ένας αμελητέος κλάδος.
Άλλο παράδειγμα: Η αγορά του Ηνωμένου Βασιλείου. Σύμφωνα με το άρθρο του musicweek που κυκλοφόρησε την 20/9/2017 παρατίθενται κάποια δεδομένα σχετικά με την συμβολή του “πυρήνα” (άμεσα σχετιζόμενα επαγγέλματα) της μουσικής βιομηχανίας στο σύνολο της οικονομίας. Εδώ ο εθνικός λογαριασμός που χρησιμοποιείται είναι αυτός της ακαθάριστης προστιθέμενης αξίας (GVA). Η ακαθάριστη προστιθέμενη αξία αναφέρεται στην αξία που γεννιέται από μία δραστηριότητα μείον το κόστος που χρειάστηκε για να παραχθεί. Εν προκειμένω σε ότι αφορά την οικονομία του Η.Β. για το έτος 2016: Η ακαθάριστη αξία της μουσικής βιομηχανίας ανήλθε σε £4.4δις (+6% σε σχέση με το 2015), οι εξαγωγές της σε £2.5δις (+13% σε σχέση με το 2015) ενώ ο αριθμός των εργαζομένων σε 142,χιλ (+19% σε σχέση με το 2015). Δεδομένου ότι το ΑΕΠ του Η.Β. το 2016 ανερχόταν σε £1.96τρις μπορείτε να καταλάβετε και σε αυτήν την περίπτωση ότι η συμβολή της μουσικής βιομηχανίας αν και σημαντική, συμβάλει ελάχιστα (πέριξ του 0,2%) στο συνολικό παραγόμενο προϊόν.
Παραθέτω επίσης και μία έκθεση του Economic Contribution of the core UK Music Industry για το 2012 που αναφέρεται στην συμβολή του πυρήνα (πάλι) της μουσικής στο σύνολο της οικονομίας.
https://www.ukmusic.org/news/true-value-of-music-industry-to-uk-economy-revealed
Όλες οι ανωτέρω περιπτώσεις περιγράφουν έναν κλάδο που αναπτύσσεται, δημιουργεί εισόδημα και θέσεις εργασίας επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι η μουσική βιομηχανία ανθεί, αν και παρά ταύτα (ακόμα και σε αυτές τις οικονομίες που εξετάσαμε) ο κλάδος δεν είναι ικανός να συμβάλει καθοριστικά στο τελικό ακαθάριστο εισόδημα των πολιτών.
Πάμε τώρα στην περίπτωση της Ελλάδας…
Αν σε χώρες με μετρήσιμα μεγέθη είναι δύσκολο να αξιολογηθεί η συμβολή της μουσικής στο σύνολο της οικονομίας, φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο στην χώρα μας όπου αφενός στον εξεταζόμενο χώρο η μαύρη οικονομία βασιλεύει (νυχτερινά κέντρα ή και χώροι παραγωγής μουσικής που δεν κόβουν αποδείξεις, αυτοσχέδιες συναυλίες, αδήλωτη εργασία κλπ) και αφετέρου σαν χώρα αδυνατούμε (τουλάχιστον έτσι αποδείξαμε στο παρελθόν) εγγενώς να παράγουμε αξιόπιστα μετρήσιμα μεγέθη (βλ. Greek statistics).
Θεωρητικά, η αξία του προϊόντος του κλάδου της μουσικής στην Ελλάδα θα μπορούσε να προσδιοριστεί ακριβώς με την ίδια μεθοδολογία που περιγράφηκε στις ανωτέρω περιπτώσεις των ΗΠΑ και Η.Β. Από την στιγμή όμως που η παρεχόμενη από τα ΚΑΔ πληροφόρηση θα είναι σίγουρα στρεβλή δεν μπορεί κάτι τέτοιο να διεξαχθεί αξιόπιστα εκ των πραγμάτων. Σε θεωρητικό όμως επίπεδο θα το επιχειρήσω, περισσότερο σαν τροφή για σκέψη (όπως λένε και οι Άγγλοι).
Αναφέρω 5 ενδεικτικές περιπτώσεις όπου η μουσική δημιουργεί εισόδημα, και οι οποίες θα μπορούσαν να εξεταστούν για την εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με την ελληνική μουσική “βιομηχανία”:
1. Έσοδα καλλιτεχνών από συναυλίες και δικαιώματα
2. Έσοδα δισκογραφικών π.χ. από πωλήσεις δίσκων και streaming (αν και τώρα οι δισκογραφικές ασχολούνται με όλα τα επίπεδα δραστηριότητας ενός καλλιτέχνη – 360 music deals)
3. Έσοδα νυχτερινών μαγαζιών
4. Έσοδα εταιριών που διοργανώνουν Live events
5. Έσοδα εμπλεκόμενων στην δημιουργία μουσικής (παραγωγοί, στούντιο, ηχολήπτες).
Έσοδα καλλιτεχνών από συναυλίες και δικαιώματα
Σχετικά με την πρώτη περίπτωση, και συγκεκριμένα όσον αφορά τα έσοδα των καλλιτεχνών από συναυλίες, εφόσον δεν έχω πρόσβαση σε αξιόπιστη πληροφόρηση δεν θα ήθελα να επεκταθώ. Σίγουρο είναι ότι μέχρι τον 1/2019 οπότε και μειώθηκε ο ΦΠΑ συναυλιών σε 6% από 24% οι διοργανώσεις αποτελούσαν μία επένδυση με ρίσκο. Όπως αναφέρει και το άρθρο του europavox με στοιχεία Απριλίου 2017, σχεδόν το 80% ενός εισιτηρίου ήταν χαμένο σε φόρους και εισφορές προτού καν ξεκινήσει η συναυλία.
Σχετικά με τα έσοδα των καλλιτεχνών από δικαιώματα, εδώ μπορώ να μιλήσω με σιγουριά εφόσον διατίθενται στοιχεία. Η κατάσταση σε αυτόν τον τομέα στην Ελλάδα είναι ΤΡΑ-ΓΙ-ΚΗ. Καταρχάς επί ετών βασίλευε σε αυτόν τον τομέα η ΑΕΠΙ της οποίας η άδεια ανακλήθηκε τον 5/2018 κατόπιν οικονομικών ελέγχων από τους οποίους προέκυψε μεταξύ άλλων ότι πνευματικά δικαιώματα της τάξης των 42 εκ. ευρώ δεν διανεμήθηκαν στους δικαιούχους, ότι παρακρατούνταν προμήθειες σε αδελφές εταιρείες και οργανισμούς του εξωτερικού, ότι μέλη του ΔΣ αμείβονταν με υπέρογκα ποσά κλπ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%95%CE%A0%CE%99
https://www.cnn.gr/news/ellada/story/130110/oristiko-loyketo-stin-aepi
Επειδή όμως οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους θα παραθέσω τα εξής νούμερα για να καταλάβετε την οικτρή κατάσταση στον τομέα των δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Το 2016 η ΑΕΠΙ διένειμε €27,8εκ. Το 2018 και αφότου αυτός ο οργανισμός έκλεισε και τα καθήκοντά του αναλήφθηκαν από την ΕΥΕΔ τον 9/2018 (πάλι κατόπιν διαμαχών μεταξύ Ελλήνων δημιουργών που είχαν αντιπαρατεθεί σε αντίπαλα στρατόπεδα) διανεμήθηκαν δικαιώματα αξίας € 1.88εκ (επαναλαμβάνω ότι αυτά τα χρήματα αφορούσαν εισπράξεις από τον 9/2018 και μετά).
Τέλος τα δικαιώματα που διανεμήθηκαν το καλοκαίρι του 2019 στους δημιουργούς και αφορούσαν εισπράξεις μεταξύ 6/9/2018-31/5/2019 ανήλθαν μόλις σε € 4.37εκ! Αν σε αυτό λάβετε υπόψη ότι τα μέλη της ΕΥΕΔ αριθμούν πέριξ των 19-20χιλ. κάντε τα μαθηματικά για το τι ποσό θα μπορούσε θεωρητικά να αναλογεί στον καθένα…
http://www.eyed.gr/sites/default/files/Transparency%20Report%202018.pdf
Έσοδα δισκογραφικών π.χ. από πωλήσεις δίσκων και streaming (αν και τώρα οι δισκογραφικές ασχολούνται με όλα τα επίπεδα δραστηριότητας ενός καλλιτέχνη – 360 music deals)
Σχετικά με τα έσοδα των δισκογραφικών παραθέτω ενδεικτικά στοιχεία από 5 πολύ γνωστές και ίσως τις κυριότερες δισκογραφικές της Ελλάδας. Ολοκληρωμένα στοιχεία είναι φυσικά διαθέσιμα μόνο για το έτος 2016. Τα δεδομένα λήφθηκαν από τις επίσημες οικονομικές καταστάσεις των εταιριών όπως αυτές δημοσιεύονται στο εθνικό τυπογραφείο και στην κεντρική ένωση επιμελητηρίων Ελλάδος www.businessregistry.gr
Από ενδιαφέρον επίσης καταγράφω και την καθαρή θέση των εταιριών αφού ως μέγεθος αποτυπώνει το σύνολο των χρημάτων που έχουν επενδυθεί στην επιχείρηση κατά την έναρξη της συν τυχόν παρακρατηθέντα κέρδη κατά τη διάρκεια λειτουργίας της. Θα διαπιστώσετε ότι τόσο η Heaven όσο και η Warner εμφανίζουν αρνητική θέση για τα έτη 2017-2016 και 2018 αντίστοιχα. Με απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι τα κεφάλαια που έχουν επενδύσει αυτές οι εταιρίες όχι μόνο έχουν χαθεί αλλά υφίστανται και ζημιές ή αλλιώς χρέη προς πιστωτές…με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες…απλά θα αναφέρω ενδεικτικά ότι σύμφωνα με το νόμο 3190/1955, η μείωση των ιδίων κεφαλαίων σε ΑΕ ή ΕΠΕ λόγω λογιστικών ζημιών δεν μπορεί να είναι κάτω από το όριο του 50% του εταιρικού κεφαλαίου. Στην περίπτωση αυτή ο διαχειριστής υποχρεούται από το άρθρο 45 να συγκαλέσει την συνέλευση των εταίρων για να αποφασίσει την διάλυση της ή την μείωση του εταιρικού κεφαλαίου (με αντίστοιχη απόσβεση ζημιάς) μέχρι το κατώτατο όριο αυτού. Διαφορετικά κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να ζητήσει από το δικαστήριο τη διάλυση της εταιρείας.
Αφήνοντας στην άκρη τα ίδια κεφάλαια ας μείνουμε στο γεγονός ότι το 2016 πέντε από τις μεγαλύτερες-γνωστότερες δισκογραφικές εταιρίες της Ελλάδας πραγματοποίησαν τζίρο μόλις €12,8εκ…
Έσοδα νυχτερινών μαγαζιών
Σε ότι αφορά την 3η περίπτωση δημιουργίας εσόδων από μουσική, τα έσοδα από νυχτερινά μαγαζιά, δεν διαθέτω δεδομένα. Θα αποτελούσε πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη να καταγράψω διαχρονικά το πλήθος τους από το 1980 έως και σήμερα αλλά αυτό απαιτεί κανονική και επίπονη ακαδημαϊκή έρευνα. Σίγουρα όμως συμφωνούμε όλοι ότι τα νυχτερινά κέντρα αφενός έχουν μειωθεί και αφετέρου τα περισσότερα λειτουργούν μόνο 3 φορές την εβδομάδα σε αντίθεση με παλαιότερες ένδοξες εποχές. Σε αυτό φυσικά συνετέλεσε η οικονομική κρίση και η αλλαγή συνηθειών διασκέδασης των Ελλήνων κάτι το οποίο δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει μελλοντικά αφού υιοθετούμε και εμείς τον Ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Άλλωστε τα νυχτερινά κέντρα αντιπροσωπεύουν μία άλλη, ξεπερασμένη εποχή. Σήμερα κυριαρχούν τα bars, τα nightclubs με dj, οι μικροί συναυλιακοί χώροι -clubs (χωρητικότητας έως 250 ατόμων) τα μεζεδοπωλεία και τα καφέ που ενίοτε κάνουν Live μικρής κλίμακας. Όλα αυτά συντελούν στη μείωση της απασχόλησης (γιατί καλώς ή κακώς τα μπουζούκια έδιναν ψωμί σε ανθρώπους και όχι μόνο σε μουσικούς) και στη μείωση της συμβολής τους στην δημιουργία εσόδων από μουσική.
Παραδοσιακά πάντως τα νυχτερινά μαγαζιά συνδέονταν, στήριζαν και χειραγωγούσαν το ελληνικό τραγούδι διότι σε αυτά στηριζόταν η αλυσίδα α) σύνθεση τραγουδιού β)ηχογράφηση γ)εκτέλεση σε μαγαζιά άρα και γέννηση νέων καλλιτεχνών που προσδοκούσαν να τραγουδήσουν σε αυτά.
Τώρα που λιγοστεύουν τα νυχτερινά κέντρα η παραγωγή τραγουδιών-σουξέ τα τελευταία έτη έχει μειωθεί (τα τελευταία grand σουξέ που μου έρχονται αυτόματα στο μυαλό είναι τα “δεν ταιριάζετε σου λέω” του Παντελίδη και το “Ξημερώματα” του Αργυρού).
Έσοδα εταιριών που διοργανώνουν Live events
Πάμε τώρα σε ένα ακόμα ενδιαφέρον και κατά κάποιο τρόπο μετρήσιμο στοιχείο: τα έσοδα εταιριών που διοργανώνουν συναυλίες.
Από ένα μικρό στατιστικό δείγμα εταιριών για τις οποίες κατάφερα να περισυλλέξω στοιχεία κατέληξα στα αποτελέσματα του πίνακα που ακολουθεί .
Όπου ο πίνακας δεν είναι συμπληρωμένος σημαίνει ότι δεν έχουν δημοσιευθεί ακόμα ισολογισμοί.
Αξίζει να σημειωθεί ωστόσο ότι τα αποτελέσματα είναι ενδεικτικά και δεν αφορούν το σύνολο του κλάδου ο οποίος απαρτίζεται ως επί τω πλείστον από ατομικές επιχειρήσεις, συλλόγους κλπ για τις οποίες δεν διατίθενται δημοσιευμένα οικονομικά στοιχεία αφού αυτές τηρούν απλογραφικά βιβλία. Για να καταλάβετε π.χ. τι εννοώ, το Streetmode Festival ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλς της Βορείου Ελλάδος και ίσως της Ελλάδας, διοργανώνεται κατά πάσα πιθανότητα (το αναφέρω αυτό διότι πουθενά δεν αναγράφεται στο διαδίκτυο ο διοργανωτής πέραν από κάποιων υπευθύνων) από ατομική επιχείρηση υπό την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Σε ότι αφορά τον πίνακα, χαρακτηριστικό είναι ότι η πλειονότητα των εξεταζόμενων εταιριών ιδρύθηκε εντός πενταετίας. Αυτό μπορεί αφενός να υποδηλώνει ότι υπάρχει μία τάση να μπουν νέοι παίκτες στον χώρο αλλά από την άλλη, όλοι ξέρουμε ότι οι παίκτες λίγο- πολύ είναι συγκεκριμένοι και μπορεί να αλλάζουν επωνυμία και νομική μορφή ανάλογα με την περίσταση και την κατάστασή τους. Άλλωστε, το River Πάρτυ στο Νεστόριο δεν διοργανώθηκε για πρώτη φορά φέτος…
Σε γενικές γραμμές κι εδώ τα αποτελέσματα αποτυπώνουν μία ταραχώδη κατάσταση που επηρεάζεται από εποχικότητα, περιστάσεις, από την οικονομική κρίση και την φορολογική νομοθεσία. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι μία φημισμένη και παλιά εταιρία του χώρου, η Didi Music, κατέγραψε το 2016 κύκλο εργασιών μόλις €150χιλ. και το 2017 τον αύξησε κατά 7 σχεδόν φορές πάνω.
Σημειώνω ότι έχω προσθέσει στη λίστα των εταιριών και την EMI διότι από την έρευνά μου διέγνωσα ότι αναλαμβάνει και παραγωγές συναυλιών όπως αυτές της Ελεωνόρας Ζουγανέλη φέτος το καλοκαίρι.
Κλείνοντας κι αυτό το κεφάλαιο θα προσθέσω την υποκειμενική μου άποψη ότι πέραν από την επίτευξη κύκλου εργασιών, ο χώρος έχει πολύ περισσότερο ανάγκη από μεγάλες εταιρίες όπως την EMI AE, την Didi AE, την Aftofoto AE και Carousel AE οι οποίες διαθέτουν κεφαλαιακή ευρωστία, παρά από περιστασιακούς παίχτες.
Όπως και να έχει όμως, κατ’εμέ το βασικότερο αίτιο μείωσης συναυλιακών εσόδων είναι η έλλειψη νέων καλλιτεχνών που θα μπορούσαν να ανανεώσουν, και να προσελκύσουν κοινό. Αναλογιστείτε π.χ. ποιοί είναι οι καλλιτέχνες που πρωταγωνιστούν τα τελευταία χρόνια στην ελληνική συναυλιακή σκηνή. Λίγο πολύ είναι οι ίδιοι που ήταν και πριν 10 ή ίσως και 20 χρόνια: Μάλαμας, Παπακωνσταντίνου Θ., Παπακωνσταντίνου Β, Πορτοκάλογλου, Μαραβέγιας, Αγγελάκας, Χαρούλης, Παυλίδης, Μποφίλιου, Locomondo, για να μην αναφέρω και πιο κλασσικούς όπως οι Σαββόπουλος, Πρωτοψάλτη, Γαλάνη, Αλεξίου, Νταλάρας κλπ… όταν όλοι αυτοί πια δεν μπορούν να παίξουν, ποιοί θα ανεβαίνουν στην σκηνή; Το ζήτημα δηλαδή είναι ότι δεν γεννιούνται πια νέα τραγούδια (στην ελληνική γλώσσα) από νέους καλλιτέχνες ή τουλάχιστον δεν δίνεται η ευκαιρία αυτή με συνέπεια το συναυλιακό προϊόν να καθίσταται παρωχημένο και να στρέφει το βλέμμα του σε προϊόντα του εξωτερικού (ήτοι σε ξένους καλλιτέχνες).
Έσοδα εμπλεκόμενων στην δημιουργία μουσικής (παραγωγοί, στούντιο, ηχολήπτες).
Σε ότι αφορά τα έσοδα των εμπλεκόμενων στην δημιουργία μουσικής (παραγωγοί, στούντιο, ηχολήπτες, δάσκαλοι μουσικής κλπ) δεν διαθέτω και εδώ στοιχεία και σίγουρα ο υπολογισμός τους θα ισοδυναμούσε με μία μακρά χρονική περίοδο πλήρους εργασίας. Σε γενικές γραμμές απλά θα αναφέρω την πληθώρα των στούντιο που υπάρχουν στην ελληνική επικράτεια, τα χαμηλά περιθώρια κερδών τους, την απασχόληση νέων (όποτε αυτό συμβαίνει) με συμβάσεις μέσω ΟΑΕΔ, τα χαμηλά μεροκάματα των ηχοληπτών αλλά κυριότερα αυτά των δασκάλων μουσικής (κανένας δεν μπορεί να παραβλέψει τις επαίσχυντες ωριαίες απολαβές ενός δασκάλου μουσικής που έχει σπουδάσει τουλάχιστον 8 χρόνια για να μάθει ένα όργανο και να το διδάξει σε έναν άλλο…). Το τελευταίο καιρό έχω ακούσει για απολαβή δασκάλου που ανερχόταν σε 3 ευρώ την ώρα!
Έχοντας αναλύσει λοιπόν όλες τις ανωτέρω ροές εισοδήματος που μπορεί να προκύψουν από τον χώρο της μουσικής, θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν μπορούσα να εκτιμήσω την συμβολή τους στο ΑΕΠ της χώρας μας, κάτι το οποίο θεωρητικά θα αποδείκνυε το αν υπάρχει ή όχι μουσική βιομηχανία στην Ελλάδα.
Το 2016 το ΑΕΠ της χώρας μας ανήλθε σε €176,5δις. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ η ακαθάριστη αξία του κλάδου “Τέχνες, διασκέδαση και ψυχαγωγία, επισκευές ειδών νοικοκυριού και άλλες υπηρεσίες” ανήλθε κατά το ίδιο έτος σε €6,5δις, συμβάλλοντας στο 3,6% του συνολικού προϊόντος της οικονομίας.
Ωστόσο αν από την παραπάνω κατηγορία απομονώσουμε τη συμβολή της μουσικής, σίγουρα θα καταλήξουμε σε “αστεία” αποτελέσματα. Άλλωστε ο συνολικός τζίρος που κατέγραψαν συνδυαστικά οι 5 μεγαλύτερες δισκογραφικές, οι 5 μεγαλύτεροι διοργανωτές συναυλιών και η διανομή πνευματικών δικαιωμάτων το ίδιο έτος δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα €20εκ.!
Το συμπέρασμα που προκύπτει λοιπόν από τα ανωτέρω είναι ότι ο Κώστας Μακεδόνας είχε δίκιο…
Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο να καταφέρει αυτός ο κλάδος να δημιουργήσει στην Ελλάδα εισοδήματα ανάλογου (ποσοστιαίου) μεγέθους με αυτά των μεγάλων αγορών των Η.Π.Α. και του Η.Β. αλλά οφείλουμε να καταλάβουμε ότι η μουσική πολιτιστική κληρονομιά της χώρας μας είναι μοναδική και μπορεί να αποτελέσει πρόσφορο έδαφος για την δημιουργία ενός πολύτιμου εξαγώγιμου μουσικού προϊόντος. Διαθέτουμε το προνόμιο να έχουμε ασυνείδητα στο DNA μας ακούσματα τόσο εξωτικά (παραδοσιακή μουσική που ποικίλει ανάλογα με τον τόπο, λαϊκή μουσική, ρεμπέτικα) που άλλοι λαοί πασχίζουν για να ακούσουν δεδομένου ότι στην μικρή μας χώρα απαντώνται τόσοι διαφορετικοί μουσικοί ρυθμοί (5/8, 6/8, 7/8, 9/8 κλπ… βλ. σελ 47 του https://eclass.duth.gr/modules/document/file.php/GYM111/Rythmos_%26_elliniki_paradosiaki_mousiki.pdf) και τόσα διαφορετικά όργανα (κλαρίνο, μπουζούκι, μπαγλαμάς, τζουράς, τσαμπούνα, ζουρνάς κλπ). Σε μία παγκοσμιοποιημένη λοιπόν κοινωνία όπου η μουσική αναζητά ανανέωση μέσω νέων ήχων, νέων ρυθμών, νέων οργάνων προκειμένου να ξεφύγει από την “δικτατορία των τεσσάρων τετάρτων”, μπορούμε εκμεταλλευόμενοι αφενός την πολιτιστική μας παράδοση και αφετέρου την αποδεδειγμένη γνώση της δυτικής μουσικής που κατέχουμε, να δημιουργήσουμε μουσικά προϊόντα που θα πρωτοτυπήσουν και θα πλασαριστούν με επιτυχία στο εξωτερικό και θα ωθήσουν την περαιτέρω δημιουργία εντός της χώρας.
Μια καλή αρχή πάντως για την υγιή και οικονομικά βιώσιμη ανάπτυξη του κλάδου της μουσικής στην χώρα μας θα ήταν:
α) Να καλλιεργηθεί σωστά η μουσική παιδεία στα ωδεία, να προσαρμοστούν δηλαδή τα προγράμματά τους στα νέα παγκόσμια μουσικά δεδομένα και να προστεθούν νέα μαθήματα που να σχετίζονται με την ανάπτυξη/διαχείριση ταλέντου και τα πνευματικά και νομικά δικαιώματα.
β)Να προστεθούν οι τέχνες στα σχολεία και να δοθεί έμφαση σε αυτές. Ο σεβασμός στην αξία της τέχνης θα οδηγήσει στον σεβασμό στον καλλιτέχνη, στον σεβασμό του έργο του άρα στην δίκαιη κοστολόγηση του έργου και των υπηρεσιών του.
γ) Οι δισκογραφικές να προσαρμοστούν κι αυτές στα νέα δεδομένα αναλαμβάνοντας έμπρακτα καλλιτέχνες σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων τους. Η διεθνής αγορά άλλωστε φανερώνει ότι η μουσική βιομηχανία βρίσκεται σε ανάπτυξη. Το αποδεικνύουν αυτό τόσο τα οικονομικά μεγέθη που έχουν επιτευχθεί όσο και η πληθώρα ζήτησης θέσεων εργασίας από εταιρίες του κλάδου στο εξωτερικό (κάντε π.χ. μία αναζήτηση με τον όρο Music industry jobs στο linkedin).
Πρωτίστως όμως αν δεν δημιουργηθεί νέα μουσική δεν θα υπάρξει προϊόν για εμπόριο, προϊόν ικανό για να διατηρήσει και να αναπτύξει επαγγέλματα του χώρου, με συνέπεια το μουσικό εμπορικό ισοζύγιο της χώρας μας να είναι συνεχώς ελλειμματικό.
Εφόσον το άρθρο μου επιδέχεται διορθώσεων θα χαρώ πολύ να το κάνω. Εύχομαι να αποτελέσει έναυσμα υγιών συζητήσεων και πρωτοβουλιών για την βελτίωση του κλάδου.
Εφόσον επίσης κάποιος το επιθυμεί σε μορφή pdf, με χαρά να του στείλω κατόπιν επικοινωνίας. Επισκεφτείτε την επιλογή επικοινωνία του blog μου. https://www.ferruccelli.com/contacts/
Και μερικά ακόμα ενδιαφέροντα άρθρα για ανάγνωση.
https://www.impalamusic.org/node/9
https://www.culturenow.gr/diethnis-moysiki-viomixania-oi-arithmoi-eyimeroyn-h-moysiki-omos/
