Ιούλιος 2021. Ο προορισμός που είχε την τιμητική του αυτό το καλοκαίρι ήταν το κομμάτι της ηπειρωτικής ακτογραμμής του Ιονίου Πελάγους που απλώνεται από τα Σύβοτα έως την παραλία της Λούτσας, η οποία βρίσκεται περίπου στα μισά της διαδρομής που ενώνει την Πάργα με την Πρέβεζα. Πρόκειται για μέρη που είχα επισκεφτεί και παλαιότερα, πριν από περίπου δέκα χρόνια, τα οποία μου είχαν αφήσει και τότε όμορφες αναμνήσεις. Ωστόσο, φέτος, οι διακοπές που κάναμε σε αυτά τα μέρη ήταν υπέροχες. Το άρθρο αποτελεί παράθεση του προγράμματος που ακολουθήσαμε και μία επιλογή από παραλίες και άλλα αξιοθέατα για τον μελλοντικό επισκέπτη.
Μέρα 1η. Παραλία Αρίλλας. Μικρός κόλπος με πολύ στενή παραλία και μαύρη άμμο. Αποτελεί το επίνειο του μικρού ομώνυμου οικισμού. Περιβάλλεται από πολύ πράσινο και τα νερά είναι ρηχά και καθαρά. Βρίσκεται πολύ κοντά στο όμορφο χωριό Πέρδικα στο οποίο αξίζει να περάσετε μια βραδιά για ποτό ή φαγητό.
Μέρα 2η. Παραλία Μεγάλη Άμμος. Μεγαλύτερος κόλπος με beach bars αλλά και χώρο για ελεύθερες ομπρέλες. Τα νερά ήταν πεντακάθαρα και κρύα. Το πάρκινγκ στο Ammos Center στο οποίο καθίσαμε ήταν δωρεάν και το προσωπικό πολύ ευγενικό. Το βράδυ βολτάραμε στα Σύβοτα όπου σε σχέση με πριν από 10 περίπου χρόνια που τα επισκέφτηκα έχουν αλλάξει πολύ προς το καλύτερο.
Μέρα 3η. Παραλία Καραβοστάσι. Αν και μεγάλη, η παραλία ήταν ήρεμη. Ωραία, πεντακάθαρα, βαθιά νερά. Ξαπλώστρες χωρίς χρέωση στο Coralli Hotel Beach bar. Να την επισκεφτείτε σίγουρα.
Μέρα 4η. Παραλία Λίχνος. Υπέροχη παραλία με πεντακάθαρα νερά και βοτσαλάκια κοντά στην Αγία Κυριακή. Ίσως η καλύτερη παραλία πλησίον της Πάργας. Το βράδυ επίσκεψη στην Πάργα και βόλτα στα γραφικά στενάκια της. Η Πάργα λόγω ίσως των πολλών πολιτισμικών επιρροών που δέχτηκε από Έλληνες, Βενετούς, Γάλλους, Βρετανούς και Τούρκους θυμίζει αρχιτεκτονικά παράκτιες πόλεις της Αδριατικής ή της νότιας Ιταλίας. Ο κόσμος παραμένει ευγενικός, τα παραλιακά μαγαζάκια-καφέ-εστιατόρια συμπαθητικά και για όλα τα γούστα, τα στενάκια ρομαντικά, το κάστρο και τα νησάκια του κόλπου μάρτυρες ενός ένδοξου παρελθόντος και οι 2 παραλίες της σε 2 διαφορετικούς κόλπους η ιδιομορφία της.
Μέρα 5η. Παραλία Σαρακήνικο. Η παραλία ήταν καταπληκτική, τουλάχιστον όταν την επισκεφτήκαμε εμείς. Κόλπος με πεντακάθαρα νερά, beach bars και άφθονο πράσινο τριγύρω. Δεν ξέρω πώς θα είναι αν έχει κύμα… Εφόσον φτάσετε ως εκεί μην παραβλέψετε να επισκεφτείτε στον γυρισμό το κάστρο της Ανθούσας ή αλλιώς γνωστό ως το κάστρο του Αλή Πασά. Χτίστηκε το 1814 από τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων ώστε να αποτελέσει οχυρό κατά την προσπάθειά του να καταλάβει την Πάργα, την οποία και τελικά αγόρασε από τους Άγγλους το 1819. Ενδιαφέρον οχυρό, σχετικά καλά σωζόμενο. Ωστόσο είναι εγκαταλελειμμένο και μη αξιοποιημένο (όπως άλλωστε η πλειοψηφία μεσαιωνικών ή σύγχρονων κάστρων και άλλων μνημείων την Ελλάδα). Κρίμα γιατί η θέα είναι καταπληκτική και θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή γνωριμίας με την ιστορία του τόπου.
Μέρα 6η. Παραλία Λούτσας. Βρίσκεται στο χωριό Λούτσα, μεταξύ Πάργας-Πρέβεζας. Μεγάλη ακτογραμμή με πολλά beach bars αλλά και χώρο για προσωπικές ομπρέλες. Η θάλασσα ήταν πεντακάθαρη όταν την επισκεφτήκαμε και κυριολεκτικά «λιώσαμε» μισή μέρα εκεί. Αξίζει πιο πριν να επισκεφτεί κανείς το Νεκρομαντείο του Αχέροντα στο Μεσοπόταμο. Πρόκειται για πρόσφατα αναμορφωμένο αρχαιολογικό χώρο που σε ταξιδεύει όχι μόνο στο μακρινό αρχαίο παρελθόν αλλά και στο πρόσφατο της Τουρκοκρατίας δεδομένου ότι επί του Νεκρομαντείου χτίστηκαν διαδοχικά μία εκκλησία και μία η οθωμανική κούλια, δηλαδή η οχυρή κατοικία του Οθωμανού φεουδάρχη.
Ωστόσο, η περιήγηση στον χώρο διεξάγεται μόνο με την βοήθεια πινακίδων και χωρίς ξεναγό.
Το απόγευμα επισκεφτήκαμε την Πρέβεζα η οποία μας εξέπληξε ευχάριστα. Η παλιά πόλη με τα γραφικά στενάκια της θυμίζει κάτι από νότια Ιταλία.
Μέρα 7η. Παραλία Άγιος Γιαννάκης. Ακόμα ένας μικρός κολπίσκος που βρίσκεται στον επαρχιακό δρόμο Μορφής-Ανθούσας μετά την Αγία Κυριακή, στρίβοντας δεξιά. Ανοργάνωτη παραλία στην οποία υπάρχει μόνο μία καντίνα. Ήρεμη παραλία περιβαλλόμενη επίσης από πράσινο. Βαθιά σχετικά κρύα νερά. Ωστόσο, σε σύγκριση με τις υπόλοιπες που πήγαμε ήταν η χειρότερη.
Εν τέλει, γιατί θα ήθελα να επισκεφτώ αυτά τα μέρη ξανά; Καταρχάς για τα κρυστάλλινα, κρύα, καθαρά νερά του Ιονίου, τους ευγενικούς ανθρώπους και το γεγονός ότι αν και η περιοχή είναι έντονα ανεπτυγμένη τουριστικά δεν βρίσκεται ακόμα στα απροχώρητα επίπεδα της υπερ-ανάπτυξης που συναντά κανείς σε άλλα μέρη της Ελλάδας όπως π.χ. στην Χαλκιδική και στη Θάσο όπου αφενός η οικιστική ανάπτυξη αλλοιώνει το τοπίο και η υπέρ-συγκέντρωση τουριστών είναι τόσο μεγάλη με συνέπεια να μην απολαμβάνεις τις διακοπές σου (λόγω της κίνησης στον δρόμο, της φασαρίας στις παραλίες και στα καταλύματα κλπ). Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω ότι κανένα beach bar δεν έπαιζε μουσική. Προφανώς αυτό γινόταν λόγω των περιορισμών σχετικά με τον covid αλλά θα το πω για ακόμα μία φορά, τίποτα δεν είναι πιο ωραίο από το να ακούς τη μελωδία των κυμάτων και της θάλασσας όταν είσαι σε μία παραλία. Παρά το γεγονός ότι είμαι μουσικός, θεωρώ ότι η μουσική σε beach bar είναι ηχορύπανση…οποιαδήποτε μουσική.
Επίσης, θα πήγαινα ξανά γιατί οι επιλογές από παραλίες είναι δεκάδες και η ακτογραμμή μεγάλη.
Επιπρόσθετα, δεδομένου ότι αφενός οι παραλίες είναι εύκολα προσβάσιμες και ότι αφετέρου είναι κυρίως αμμώδης ή με βοτσαλάκι και όχι βράχια, θα συνιστούσα το μέρος σε οικογένειες με παιδιά αλλά και για εγκύους (η σύζυγός μου είναι έγκυος).
Τέλος, θα ήθελα να ξαναεπισκεφτώ αυτά τα μέρη για την άγνωστη αλλά ενδιαφέρουσα ιστορία τους.
Υ.Γ. Φυσικά και δεν θα πρέπει να παραβλέψετε μία επίσκεψη στον Αχέροντα, είτε αυτό αφορά επίσκεψη στην Γλυκή, είτε στις Πύλες του Άδη. Το φυσικό τοπίο που περιβάλλει αυτόν τον θρυλικό ποταμό αλλά και η ιστορία της περιοχής είναι ανεκτίμητη. Κατ΄εμέ θα έπρεπε να αξιοποιηθεί ακόμα περισσότερο. Άλλωστε μιλάμε ότι σε εκείνη την περιοχή κατοικούσαν και ευημέρευσαν οι Σουλιώτες, μία σπουδαία φυλή πολεμιστών Αρβανίτων Ορθόδοξων Χριστιανών που έδωσε τα πάντα για την πατρίδα και στο τέλος δεν απέμεινε τίποτα από αυτούς… Όλοι γνωρίζουμε το Σούλι. Δεν αναρωτιόμαστε όμως τι απέγινε; Πριν από λιγότερο από 200 χρόνια ήταν ένας ζωντανός οικισμός. Τώρα είναι απλά ερείπια…
