Αρχές του 2016 οργάνωνα το ταξίδι που θα πραγματοποιούσα τον Μάρτιο του ίδιου έτους στη Νέα Υόρκη, Φιλαδέλφεια και Ουάσινγκτον. Και ομολογουμένως η οργάνωση ενός ταξιδίου είναι πολλές φορές εξίσου διασκεδαστική με το ταξίδι…Αυτή η ονειροπόληση, η θεωρητική ανακάλυψη ενός τόπου που δεν έχεις δει ποτέ και η προσδοκία της συνάντησης με το άγνωστο εγείρουν αυτό το γλυκό, εκρηκτικό συναίσθημα που είχαν οι παλιοί εξερευνητές-θαλασσοπόροι και ονομάζεται ενθουσιασμός.
Λίγο πριν ξεκινήσω το ταξίδι μου λοιπόν, διάβασα σε έναν ταξιδιωτικό οδηγό για ένα μπαρ στο East Village (ήρεμη περιοχή στο Μανχάταν όπου είναι δομημένη με χαμηλά κατά κόρον παλιά κτίρια – αυτά τα χαρακτηριστικά με τις εξωτερικές σκάλες διαφυγής) όπου κάποια βράδια διεξάγονταν open mics. Τα open mics είναι εκδηλώσεις όπου ο καθένας εφόσον δηλώσει, μπορεί να ανέβει στην σκηνή και να παρουσιάσει κάτι (να πει ένα τραγούδι, ένα ποίημα, ένα ανέκδοτο, ένα θεατρικό μονόλογο κλπ…). Μου άρεσε η ιδέα του να τραγουδήσω σε μία σκηνή της Νέας Υόρκης αλλά δεν ήθελα να πω μία διασκευή…ήθελα να παρουσιάσω κάτι δικό μου… Το πρόβλημα όμως ήταν ότι όλο το δικό μου υλικό είναι στην ελληνική γλώσσα… Δεν είχα την έμπνευση να γράψω κάτι και στράφηκα ενστικτωδώς στο να επιχειρήσω να μεταφράσω κάποια δικά μου τραγούδια. Δεν ήταν εύκολο. Αυτά που αποδείχτηκαν σχετικά πιο εύκολα στο να μεταφραστούν ήταν το “πορτοκαλί” και ο “ερωτικός μετανάστης”. Και όντως ξεκίνησα να κάνω την μετάφραση, να ψάχνω τις σωστές λέξεις προκειμένου να μην αλλοιωθεί το νόημα των τραγουδιών, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου… Ίσως είναι πιο εύκολο να γράψεις κάτι νέο παρά να μεταφράσεις κάτι σε μία άλλη γλώσσα. Για αυτό και θαυμάζω όσους εργάζονται σε ταινίες της Disney ή σε παραπλήσιες παιδικές παραγωγές που απαιτούν ταυτόχρονη μετάφραση υλικού σε πολλές γλώσσες.
Για να μην μακρηγορώ, κάποια στιχάκια μου έβγαιναν όμορφα αλλά η πρόοδος ήταν τόσο αργή που κατά την διάρκεια της πτήσης προς Νέα Υόρκη έψαχνα στίχους για αυτά τα δύο τραγούδια…
Εν τέλει όταν έφτασα Νέα Υόρκη τα είχα ολοκληρώσει. Όχι σε βαθμό που να είμαι απόλυτα ικανοποιημένος, αλλά ένοιωθα ότι ήταν λειτουργικά για μία εμφάνιση κάποιου Έλληνα στη Νέα Υόρκη (θα έκανα έναν σχετικό πρόλογο για να με έκρινε το κοινό πιο ελαστικά)…
Ήταν Δευτέρα και πήγαμε σε αυτό το μπαρ…Εγώ είχα το θρυλικό ουκουλέλε μου στον ώμο αλλά…αλλά…
Είμαι άνθρωπος σχετικά ντροπαλός…Η σωτηρία μου από αυτήν την αναστολή είναι η σκηνή. Η σκηνή μου δίνει αίσθηση ελευθερίας και με απελευθερώνει από αυτό το συναίσθημα. Δεν υπάρχει κάποια στιγμή που έχω φοβηθεί να ανέβω σε αυτήν…Εκείνη τη νύχτα όμως (και ίσως είναι η μοναδική φορά στη ζωή μου) ντράπηκα να ανέβω στην σκηνή του sidewalk cafe…Δεν ξέρω γιατί…νόμιζα ότι τα κομμάτια δεν ήταν έτοιμα(;)…ότι οι υπόλοιποι καλλιτέχνες θα ήταν πολύ καλοί…(;)
Έτσι, παραμείναμε στο τραπεζάκι μας, να πίνουμε μπύρες και να παρακολουθούμε τους διάφορους καλλιτέχνες να τραγουδούν, να απαγγέλλουν κλπ… Και το πιο αστείο ήταν ότι οι περισσότεροι ήταν σαν την Phoebe από τα Φιλαράκια…
Τέλος, πάντων. Ίσως όντως δεν ήταν η ώρα τους να παιχτούν στην αγγλική.
Μετά από 4 χρόνια λοιπόν και έχοντας γευτεί την όμορφη ανταπόκριση ξένων στην διασκευή που έκανα στο τραγούδι των Rolling Stones, Wild Horses, τα ξέθαψα και να που τώρα για αρχή σας παρουσιάζω με χαρά την αγγλική έκδοση του “πορτοκαλί”, το “Orange”.
Όπως έχω πει επανειλημμένα, αποτελεί ίσως το πιο όμορφο τραγούδι που έχω γράψει αλλά δεν παύει να είναι ένα τραγούδι που θα προτιμούσα να μην είχα γράψει ποτέ…
Υ.Γ….σας έδωσα και hint για το ποιο θα είναι το επόμενο!!!
Σας ευχαριστώ για την στήριξη και θα εκτιμούσα πολύ το να γίνετε συνδρομητές στο κανάλι μου.
