Η ορειβασία είναι σαν την ζωή. Όπως ο καθένας μας ονειρεύεται, θέτει στόχους και μάχεται για να τους εκπληρώσει έτσι και οι ορειβάτες ανάλογα με τις ατομικές τους ικανότητες θέτουν στόχους για τα βουνά που θέλουν να ανέβουν. Ο κάθε ορειβάτης έχει τα δικά του απωθημένα. Τις περισσότερες φορές θα τολμούσα να πω ότι μυθοποιεί, πλάθει στο μυαλό του τις δικές του εξωτικές εικόνες για τα βουνά που θέλει να ανέβει κι αυτό τροφοδοτεί την δίψα του για έναν αγώνα-πρόκληση που θέλει (όχι πρέπει) να παλέψει, μία εμπειρία που θέλει (όχι πρέπει) να ζήσει. Εν ολίγοις τα βουνά είναι ένας τόπος ιερός, ένας ναός όπου ο καθένας κυρίως αντιμετωπίζει – και εν τέλει μέσα από αυτήν την εμπειρία γνωρίζει – τον εαυτό του παρά αναμετριέται με τα στοιχεία της φύσης. Η φύση, το βουνό, ο καιρός, απλά του προσφέρουν το πεδίο μέσα από το οποίο θα γνωρίσει τον εαυτό του.
Μακρηγόρησα λιγάκι αλλά που ήθελα να καταλήξω…Είχα και εξακολουθώ να έχω κι εγώ τέτοιους στόχους. Τα όνειρα και οι στόχοι δεν τελειώνουν ποτέ… ή μήπως κάποια στιγμή τελειώνουν;… Τέλος πάντων, μέσα σε αυτήν την λίστα των βουνών που ήθελα να επισκεφτώ ήταν και το Όρος Άθως. Αφενός το γεγονός ότι βρίσκεται στο Άγιον Όρος, σε αυτό το μυστηριώδες, ιερό, απρόσιτο για πολλούς τόπο της Ελλάδας και αφετέρου ότι περιβάλλεται από θάλασσα και ότι δεν αποτελεί τμήμα οροσειράς -οπότε και η θέα από την κορυφή θα ήταν μοναδική- μου είχαν εξάψει την φαντασία και μου είχαν δημιουργήσει προσδοκίες να το επισκεφτώ και να το ανέβω.
Ήταν θέλημα Θεού ή μάλλον απόφασης της Ιερής Κοινότητας να μας δεχτούν μεταξύ 23-26 Σεπτεμβρίου 2018. Αναφέρω την περίοδο γιατί ως γνωστόν η εποχή κατά την οποία διεξάγεται μία ανάβαση διαμορφώνει και τον βαθμό δυσκολίας της. Η προκειμένη περίοδος ήταν ιδανική, αν και όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια σταθήκαμε τυχεροί διότι ο καιρός παρουσίασε μεγάλες μεταβολές. Θα είμαι συγκεκριμένος παρακάτω αλλά σε αυτό το σημείο πρέπει να παραθέσω μερικά γνωρίσματά μου σχετικά με την πίστη: α) δεν είμαι ο πιο θρήσκος άνθρωπος του κόσμου, β) σίγουρα δεν είμαι υπόδειγμα Χριστιανού ορθόδοξου, γ) προσπαθώ να εξηγώ πράγματα βάσει της λογικής και της επιστήμης, δ) ακόμα αναζητώ τον Θεό, ε) δεν είμαι δριμύς επικριτής του κλήρου (άλλωστε κι αυτοί την δουλειά τους κάνουν μέσα σε αυτήν την κοινωνία η οποία δεν είναι αγγελικά πλασμένη).
Αποβιβαστήκαμε στο μικρό λιμανάκι της Νέας Σκήτης της Αγίας Άννας με σκοπό την επόμενη μέρα να ακολουθήσουμε την πορεία που έχει καταγράψει στο hellaspath.gr ο Θανάσης Δασκαλούδης.
http://www.hellaspath.gr/index.php?p=2&m=1&mntid=3#3
Πρόκειται για μία σχετικά δύσκολη διαδρομή που ξεκινάει από το επίπεδο της στάθμης της θάλασσας και καταλήγει 2033 μέτρα πάνω από αυτό. Το ευτυχές είναι ότι η πορεία δεν έχει μεγάλη υψομετρική διαφορά. Αυτό από τη μία είναι καλό γιατί δεν αναλώνεσαι σε διάνυση πολλών χιλιομέτρων αλλά από την άλλη έχεις να ανέβεις μία ατελείωτη κακοτράχαλη ανηφόρα (όπου επί τω πλείστον το έδαφος των μονοπατιών είναι μεγάλες κροκάλες) και να την κατέβεις μετά.
Την επόμενη μέρα είχαμε κλείσει να διανυκτερεύσουμε στην σκήτη της Αγίας Άννας. Αυτό ήταν βολικό γιατί στην επιστροφή θα διανύαμε λιγότερα χιλιόμετρα χωρίς να παραστρατήσουμε από την πορεία μας αλλά από την άλλη, το γεγονός της διανυκτέρευσης στην μονή έθετε έναν σημαντικό περιορισμό. Οι περισσότεροι μάλλον δεν γνωρίζετε (όπως δεν γνωρίζαμε κι εμείς) ότι τα μοναστήρια κλείνουν τις πύλες τους στις 19.00! Όποιος αργήσει, πολύ απλά δεν μπαίνει. Είναι ένας κανόνας που τηρείται αυστηρά. Έτσι καλούμασταν να ανέβουμε 2033μ και να κατέβουμε 1700μ την ίδια ημέρα μέσα σε ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα.
Αναχωρήσαμε στις 4.30π.μ από τη Νέα Σκήτη και κατά τη 13.00 ήμασταν κορυφή. Στις 18.30 βρισκόμασταν επιτυχώς στην Σκήτη της Αγίας Άννας.
Όπως ανέφερα ανωτέρω ο καιρός κατά τις δύο πρώτες ημέρες της διαμονής μας στο Όρος ήταν καλοκαιρινός! Έτσι η ανάβασή μας πραγματοποιήθηκε κάτω από τέλειες συνθήκες. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν μία θεϊκή βούληση… Τις επόμενες δύο ημέρες η θερμοκρασία έπεσε σημαντικά ενώ εμφανίστηκαν παράλληλα ισχυροί άνεμοι. Σίγουρα αν επιχειρούσαμε την ανάβαση κάτω από τέτοιες συνθήκες θα έπρεπε να διανυκτερεύσουμε στα μισά της διαδρομής… Ορμώμενος λοιπόν από το τελευταίο αυτό σχόλιο θα ήθελα να συστήσω στους επίδοξους ορειβάτες να μην επαναλάβουν αυτό που κάναμε εμείς. Όχι γιατί είναι κάτι ακατόρθωτο ή επικίνδυνο αλλά γιατί πολύ απλά αξίζει μία διανυκτέρευση κάπου στα μισά (κατά προτίμηση στο Ναό της Παναγιάς στα 1500μ που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως καταφύγιο) γιατί η θέα από το βουνό είναι α-νε-πα-νά-λη-πτη! Αξίζει να μείνεις δηλαδή εκεί πάνω και απλά να αγναντεύεις επί ώρες μέχρι να δύσει ο ήλιος, και αντίστοιχα να ξυπνήσεις για να απολαύσεις την αυγή… Το Αιγαίο, ο ουρανός, η κορυφή, το βουνό, τα δέντρα γίνονται ένα! Η πανοραμική άποψη είναι μοναδική. Βλέπεις μέχρι και την Λήμνο!
Η Αθωνιάδα Ακαδημία και στο βάθος η κορυφή του όρους Άθως.
Καρυές
Σε ότι αφορά τώρα την γενικότερη εμπειρία μου από την επίσκεψη στο Όρος θα μπορούσα να πω ότι είναι ένα μέρος που θα ήθελα να ξαναπάω. Ήμασταν τυχεροί διότι βιώσαμε 3 διαφορετικές εμπειρίες διανυκτέρευσης-φιλοξενίας: α) την πρώτη μέρα μείναμε σε σκήτη οπότε ήταν σαν να μένουμε σε ένα σπίτι με 3 καλόγερους (αυλή με θέα την θάλασσα, φαγητό, ηρεμία, συζητήσεις με τσίπουρο ή καφέ, μηδενικοί περιορισμοί) β) την δεύτερη μέρα μείναμε στην Σκήτη της Αγίας Άννας όπου η φάση ήταν πολύ μοντέρνα…σαν να μένεις σε ένα καλό καταφύγιο θα έλεγα (ήμασταν ξέχωρα από τους καλόγερους) και γ) την τρίτη ημέρα μείναμε στην Μονή του Αγίου Ανδρέα στις Καρυές όπου εκεί η φάση θύμιζε διαμονή σε Βικτωριανά οικοδομικά συμπλέγματα ή σε μοναστήρια βγαλμένα από το “Όνομα του Ρόδου”. Αξέχαστη εμπειρία η στιγμή του γεύματος σε μία τεράστια αίθουσα με μεγάλες τάβλες όπου συντρώγαμε μαζί με μοναχούς ενώ ένας από αυτούς διάβαζε θρησκευτικά κείμενα!
Εξίσου εντυπωσιακή ήταν η Μονή Ιβήρων την οποία επισκεφτήκαμε.
Πριν ξεκινήσω αυτό το ταξίδι ένας φίλος μου είχε πει ότι στο Όρος βρίσκεις πάντα αυτό που ψάχνεις…
Εγώ λοιπόν μπορεί να μην συνάντησα ανθρώπους που να μου προκάλεσαν τρελό θαυμασμό, μπορεί να μην θαμπώθηκα από την θρησκευτική ευλάβεια, την πνευματικότητα και την ζωή των μοναχών, ίσως και να απομυθοποίησα λιγάκι το μέρος, μπορώ μάλιστα να πω ότι συγκινήθηκα από την πίστη των απλών προσκυνητών (και ειδικότερα των ξένων) αλλά εν τέλει θεωρώ ότι όντως από την επίσκεψή μου σε αυτό το μέρος βρήκα αυτό που ήθελα…
