Όπως οι εποχές και οι δείκτες του ρολογιού διαγράφουν κύκλους, όπως η ζωή και ο θάνατος εναλλάσσονται και επαναλαμβάνονται, έτσι λοιπόν και αυτό το έτος θα φτάσει στο τέλος του και θα παραχωρήσει τη θέση του σε ένα νέο. Για ακόμα μία χρονιά ο Χριστός γεννιέται για να πεθάνει και να αναστηθεί κάπου στην Άνοιξη… Για ακόμα μία χρονιά έχουμε Χριστούγεννα! Οικογένειες ενώνονται γύρω από ένα τραπέζι, δώρα μοιράζονται, δέντρα στολίζονται, πλατείες και πόλεις φωτίζονται με πολύχρωμα λαμπιόνια, Αγιοβασίληδες γοητεύουν και παραμυθιάζουν παιδάκια… Γέλια, κέφι, ελπίδα, φαγητό, αγάπη και διασκέδαση! Όλα μπορούν να συμβούν τα Χριστούγεννα λένε, για αυτό και τα χαρακτηρίζουν ως μία μαγευτική περίοδο για μικρούς και μεγάλους.
Τα Χριστούγεννα δεν είναι απλά μαγευτικά, είναι μαγικά διότι διαθέτουν το ίδιο μαγικό χάρισμα που διαθέτει η αυγή που όταν ξεπροβάλλει φέρνει στο φως το πραγματικό πρόσωπο της γης. Ναι, τα Χριστούγεννα ασκούν όντως μία μαγική επιρροή στους ανθρώπους. Τους κάνουν να ξεχάσουν να βάλουν την μάσκα που φορούν στην καθημερινή τους ζωή με συνέπεια, για όσο διαρκεί αυτή η εορταστική περίοδος, να αποκαλύπτεται η αληθινή τους φύση. Αυτή η αρχέγονη φύση του θηλαστικού που διψά για τροφή, ηδονή και καλοπέραση.
Μια βόλτα στις αγορές και στους δρόμους των πόλεων θα σας κάνει να καταλάβετε τι εννοώ. Αυτές τις μέρες διεξάγεται όπως κάθε χρόνο η υπέρτατη φιέστα καταναλωτισμού και υπέρμετρου ξεσαλώματος. Εμπορικά καταστήματα φίσκα από κόσμο που τρέχει να ξοδέψει το δώρο των Χριστουγέννων σε καταναλωτικά αγαθά και φαγητά, αυτοσχέδια πανηγύρια με πνευστά, ψητά και αλκοόλ, μπαρς και καφέ γεμάτα κόσμο που γλεντάει… μία ωδή στην ατομική ευδαιμονία, στο υπέρμετρο ξεφάντωμα, στην άκρατη κατανάλωση φαγητού και αλκοόλ.
Ούτε λόγος για την πραγματική έννοια των Χριστουγέννων (την γέννηση του Θεανθρώπου, τις αγαθοεργίες, την ταπεινότητα) αφού αν παρατηρήσετε καλά θα δείτε μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό και κάποιους ανθρώπους που υποφέρουν. Είναι οι άστεγοι και οι μετανάστες, είναι οι ζητιάνοι και οι απόκληροι. Είναι τα κέντρα προσφύγων με τις σκηνές στημένες έξω από τις πλούσιες πόλεις μας (έτσι ώστε να μην τους βλέπουμε). Είναι οι λεκέδες στο κατάλευκο στολισμένο, γιορτινό σεντόνι της κοινωνίας που όσο και αν θέλουμε να το πλύνουμε δεν φεύγουν… Για αυτούς οι γιορτές είναι μάλλον κολαστήριο. Σκεφτείτε πόσο όμορφα νιώθει κάποιος φτωχός άστεγος που βλέπει όλους τους άλλους να καλοπερνάν. Αυτή είναι η μαγεία των Χριστουγέννων. Φέρνει στην επιφάνεια την υποκρισία μας, την πραγματική ζωώδη φύση μας που επιτάσσει να νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας και την οικογένειά μας και όχι για τους γύρω μας… Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι ισχυριζόμαστε ότι τα Χριστούγεννα είναι η περίοδος των καλών πράξεων και της αλληλεγγύης. Όλα είναι δήθεν. Αν θέλαμε να κάνουμε καλές πράξεις δεν θα ενεργούσαμε φροντίζοντας τον εαυτό μας αλλά φροντίζοντας αυτούς που υποφέρουν.
Θα με κατηγορήσετε ότι κράζω. Λάθος, δεν σας κράζω. Είμαι κι εγώ ένας σαν κι εσάς. Ένας άνθρωπος, λάτρης της ευδαιμονίας. Απλά ίσως έχω το θάρρος να κοιτάξω τον εαυτό μου στο καθρέφτη και να αποδεχτώ την φύση μου. Κατά κάποιον τρόπο είναι κάτι που δεν μπορούμε να διορθώσουμε.
Ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, στο βιβλίο του “Η φιλοσοφία στο μπουντουάρ” γράφει κάποια στιγμή ότι ο άνθρωπος είναι κομμάτι της φύσης η οποία διαθέτει τους μηχανισμούς διόρθωσης των λαθών της προκειμένου να επιτυγχάνεται ισορροπία στον κόσμο. Όπως το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, όπως ο λύκος πρέπει να τραφεί με κρέας έτσι και στην ανθρώπινη κοινωνία η αλληλοβοήθεια δεν δύναται εκ φύσεως να είναι αμέριστη διότι αναπόφευκτα θα οδηγήσει στην αποδυνάμωση αυτού που την παρέχει. Η όποια παροχή βοήθειας αποτελεί παρεμβολή, αντίθετη στους νόμους της φύσης.
Δεν λέω ότι συμφωνώ απόλυτα με τα όσα γράφει ο εν λόγω “ανίερος” θρυλικός συγγραφέας αλλά κατά κάποιο τρόπο οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι δεν δρούμε και πολύ διαφορετικά. Ζούμε σε μία μοντέρνα Ρώμη όπου ηδονιζόμαστε με τα Likes που θα πάρει μία δημοσίευσή μας σε κάποιο μέσω κοινωνικής δικτύωσης, επιζητούμε την καλοπέραση και κατηγορούμε πολλές φορές για την κακοτυχία μας τους μετανάστες που έρχονται στην χώρα μας όταν αυτοί έχουν βιώσει καταστάσεις (όπως πόλεμο, σφαγές και φτώχεια) που εμείς δεν έχουμε ονειρευτεί ούτε στους χειρότερούς μας εφιάλτες, αδιαφορούμε για αυτούς που κοιμούνται στους δρόμους και σκεφτόμαστε πώς θα βγάλουμε περισσότερα λεφτά για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας…
Είμαστε μία κοινωνία “παρτάκηδων”. Πάντα ήμασταν, δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε.
Ανακεφαλαιώνοντας, τα Χριστούγεννα είναι ονοματολογικά και εννοιολογικά μία διαστρεβλωμένη γιορτή. Ουσιαστικά δεν γιορτάζουμε την γέννηση του Θεανθρώπου αλλά υμνούμε πανηγυρικά την ατομική και οικογενειακή ευδαιμονία. Θα ήταν ορθότερο αν τα Χριστούγεννα γιορτάζαμε τον εναγκαλισμό των γήινων παθών μας και τον θάνατο ουσιαστικά του Σωτήρος μας.
Τα Χριστούγεννα δεν γιορτάζουμε την γέννηση του Χριστού αλλά την πανηγυρική του σταύρωση.
Η οργιώδης ιεροτελεστία αποτελείται από 3 τελετουργικά στάδια: 1) τα ψώνια στην αγορά 2) το απογευματινό υπαίθριο γλέντι της 24ης του Δεκέμβρη και κορυφώνεται με 3) το οικογενειακό γεύμα την 25η του Δεκέμβρη.
Ας περάσουμε καλά όλοι μας λοιπόν και ας ελπίσουμε για έναν καλύτερο κόσμο αναμένοντας το Πάσχα, την μοναδική γιορτή που προσπαθούμε τουλάχιστον για λίγο να χαλιναγωγήσουμε τα πάθη μας και να δραπετεύσουμε από τα ζωώδη αρχέγονα δεσμά μας.
Καλά Χριστούγεννα και καλή Πρωτοχρονιά.
