Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια έχω ένα ισχνό ενδιαφέρον (ή καλύτερα, μία απογοήτευση) για αυτό που λέγεται πολιτική. Θεωρώ ότι καταλυτικό ρόλο ως προς αυτήν την διαμόρφωση της στάσης μου έπαιξε η μη κύρωση της απόφασης του δημοψηφίσματος του Ιουνίου του 2015. Εκεί παγιώθηκε κατά κάποιον τρόπο η πεποίθησή μου ότι στον σύγχρονο κόσμο όλα όσα βιώνουμε είναι προδιαγεγραμμένα και ότι κατά βάσει ζούμε σε κατ’επίφαση δημοκρατίες, αφού εν τέλει όποια κυβέρνηση και να ορίσει ο λαός, οι αποφάσεις που θα παρθούν είναι ειλημμένες και προδιαγεγραμμένες από την επιχειρηματική (και κατ’επέκταση πολιτική) ελίτ.
Ο κοινωνιολόγος Colin Crouch ονόμασε τα καθεστώτα που βιώνουμε ως Μεταδημοκρατίες… συμφωνώ πολύ μαζί του και αν δεν βαριέστε, διαβάστε αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο-κριτική του βιβλίου του στο οποίο γίνεται πολύ όμορφα μία επεξήγηση της κοινωνίας που βιώνουμε σήμερα:
http://www.kavalacity.net/Αρθρολόγιο/Αρθρογραφία/Ηλίας-Γιαρματζίδης/1610-Μεταδημοκρατία.html
Ας πάμε τώρα όμως στις εκλογές που θα έρθουν αύριο και για να το κάνω πιο διασκεδαστικό το θέμα, φανταστείτε ότι η πόλη μας (σε ότι αφορά τις Δημοτικές εκλογές) και κατ’επέκταση η χώρα μας (Εθνικές/Ευρωπαϊκές εκλογές) είναι μία εταιρία στην οποία είσαστε (είμαστε όλοι) μέτοχοι… Επίσης, σε αντίθεση με άλλες εταιρίες όπου το μετοχικό κεφάλαιο δεν είναι ισομερώς κατατεθειμένο, στην προκειμένη περίπτωση όλοι μας ως μέτοχοι κατέχουμε από 1 μετοχή (έχουμε ίδια δύναμη δηλαδή στις αποφάσεις)! Γίνεται συμβούλιο λοιπόν προκειμένου να ορίσουμε διευθυντή και διαχειριστή αυτής της εταιρίας…Είναι κάτι που αναγκαστικά πρέπει να κάνουμε. Θα απείχατε από κάτι τέτοιο;
Από μία άποψη η αποχή μπορεί να φαντάζει ως ένα μήνυμα απόρριψης των υποψηφίων, ότι κανείς από αυτούς δηλαδή δεν είναι ικανός για την δουλειά οπότε και δεν επιθυμείτε να συμμετάσχετε εξαρχής σε μία τέτοια διαδικασία. Κατ’ουσία όμως, στην υποθετική μας εταιρία αυτό θα υποδήλωνε ότι δεν σας ενδιαφέρει η πορεία της και ότι προτίθεστε να αφήσετε τον διορισμό του διαχειριστή σε κάποιον άλλον μέτοχο… Αυτό συμβαίνει και στον μακρόκοσμό μας (στους Δήμους, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη…).
Συμφωνώ ότι διανύουμε μία εποχή όπου ενώ οι πολιτικοί μας είναι ως επί τω πλείστον άτομα που με δυσκολία θα προσλαμβάνονταν σε μία διευθυντική θέση στον ιδιωτικό τομέα ή με δυσκολία θα λειτουργούσαν μία δική τους επιχείρηση, εμείς τους δίνουμε την δυνατότητα να διαχειρίζονται π.χ. την τύχη της χώρας μας. Από την άλλη όμως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τα εξής:
1) Η πολιτική είναι ένας βάλτος από τον οποίο κανείς δεν βγαίνει αμόλυντος. Είναι κάτι που συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια… Είναι κάτι ιστορικά αποδεδειγμένο. Η πολιτική είναι μία βρώμικη δουλειά και δυστυχώς… κάποιος πρέπει να κάνει αυτήν την “βρώμικη δουλειά”.
2) Εμείς (!), η κοινωνία μας μετά την μεταπολίτευση ανέθρεψε τέτοιους ανίκανους πολιτικούς και τέτοια πολιτικά κόμματα. Η απάθειά μας, ο εγωισμός, τα πρότυπα που είχαμε και με τα οποία ανατραφήκαμε από τα κόμπλεξ των παλιότερων γενεών (ας περνάμε εμείς καλά και ας καίγετε το σπίτι του άλλου) οδήγησαν στην εμφάνιση των πολιτικών που μας αντιπροσωπεύουν… Τυγχάνει π.χ. να γνωρίζω κάποια άτομα που από μικροί ήθελαν να γίνουν πολιτικοί! Έβλεπαν αυτήν την ιδιότητα σαν επάγγελμα! Εμείς και τα κόμματα που υποστηρίξαμε εξέθρεψαν μέσα από τα πανεπιστήμια τέτοιους πολιτικούς…
Μετά από όλα αυτά καταλήγω ότι εφόσον μας έχει δοθεί από τους προγόνους μας αυτό το δώρο, το δικαίωμα του να έχουμε λόγο στα κοινά και να ορίζουμε κυβερνήσεις, οφείλουμε να το τιμήσουμε. Οφείλουμε να επιλέξουμε αυτόν που πιστεύουμε ότι μπορεί να κάνει έστω κάποια πράγματα προκαλώντας το λιγότερο κακό στην κοινωνία μας… Οφείλουμε να το τιμήσουμε για τους εαυτούς μας αλλά και “για να την μπούμε” σε όλους αυτούς που μας θέλουν αμέτοχους και απαθείς…
Μπορεί να μην πετύχουμε τίποτα, να κάνουμε μία τρύπα στο νερό αλλά τελικά πιστεύω ότι το στοίχημα για να βγούμε από την φάση της Μεταδημοκρατίας είναι να δείξουμε ότι ενδιαφερόμαστε για τα κοινά, ότι ενδιαφερόμαστε για την ζωή μας…
