Έχω ταξιδέψει πάμπολλες φορές για να δω έναν καλλιτέχνη. Έχω δει τους Coldplay στην Πράγα, τον Bryan Adams στο Βερολίνο, τους AC/DC στο Λονδίνο, τον Bruce Springsteen στη Ρώμη, τον Peter Gabriel στο Βελιγράδι, τους Muse στην Βουδαπέστη, τον Sting και τους Red Hot Chilli Peppers στην Σόφια και την Tori Amos στο Μιλάνο… Αυτό γίνεται φυσικά διότι ζούμε σε μία εποχή όπου οι μετακινήσεις είναι εύκολες λόγω της πληθώρας των αεροπορικών δρομολογίων, της αύξησης του αριθμού των low cost εταιριών και των προσιτών τιμών που προσφέρουν.
Είναι κολακευτικό για έναν καλλιτέχνη να ξέρει ότι η μουσική του έχει την δύναμη να ωθεί ανθρώπους στο να ταξιδέψουν για να τον δουν από κοντά και να τον ακούσουν ζωντανά. Από την άλλη και για εμάς τους ταξιδιώτες μία μουσική συναυλία αποτελεί αφορμή (ή μάλλον μία καλή δικαιολογία) προκειμένου να κάνουμε ένα νέο ταξίδι σε ένα νέο προορισμό.
Υπέροχα δρομάκια στην Πάντοβα
Ο νέος προορισμός μου αυτήν την φορά ήταν η Πάντοβα. Αιτία η συναυλία που θα έδινε εκεί ο αγαπημένος μου John Butler ο οποίος αποτελεί τρανή απόδειξη ότι η διάδοση της μουσικής ενός καλλιτέχνη εξακολουθεί να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον τόπο στον οποίο δραστηριοποιείται.
Άσχετα με το αν ζούμε λοιπόν στην εποχή του διαδικτύου όπου οι πληροφορίες είναι διαθέσιμες σε όλους, είναι τόσο κολοσσιαίος ο όγκος τους (στην προκειμένη περίπτωση αναφέρομαι σε τραγούδια και καλλιτέχνες) όπου ο τελικός αποδέκτης/ακροατής ασυνείδητα καταλήγει να ακούει μουσικές που επικρατούν εντός της γεωγραφικής περιοχής που διαμένει. Η κάθε χώρα διαθέτει δικούς της μηχανισμούς προώθησης τραγουδιών ή καλλιτεχνών (ραδιόφωνα, τηλεόραση, ειδησεογραφικά sites, fanzines, blogs, μουσική κουλτούρα και παράδοση, νυχτερινά κέντρα, μπαρς κλπ) που δημιουργούν τάσεις και προτιμήσεις και διαφοροποιούν τον χάρτη των μουσικών προτιμήσεων ανά τον κόσμο. Σαν παράδειγμα να αναφέρω τους James, τους Scorpions και τους Puressence οι οποίοι έρχονται κατά κόρον στην χώρα μας και γεμίζουν χώρους σε αντίθεση με άλλους δημοφιλέστερους στο εξωτερικό καλλιτέχνες. Άλλο παράδειγμα είναι η περίπτωση του έλληνα κιθαρίστα του Ozzy και ιδρυτή των Firewind, Gus G ο οποίος είναι πιο γνωστός στην Ιαπωνία παρά στην Ελλάδα! Άλλο μεγάλο μουσικό γεωγραφικό παράδοξο είναι το γεγονός ότι συγκροτήματα όπως οι Eagles ή ο Meatloaf έχουν πουλήσει εκατομμύρια δίσκους στην Αμερική αλλά στην Ευρώπη δεν έχουν τόσο μεγάληαπήχηση.
Ας επανέλθω όμως στην περίπτωση του John Butler. Παρότι αποτελεί έναν πολύ επιτυχημένο καλλιτέχνη στην Αυστραλία (το 2004 συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους 50 πλουσιότερους ανθρώπους της show biz στην Αυστραλία) με πληθώρα βραβευμένων τραγουδιών του εκεί, στην Ευρώπη και στην Αμερική άρχισε να γίνεται γνωστός τα τελευταία 8 χρόνια.
Πρόκειται για έναν κιθαρίστα, πολυοργανίστα, συνθέτη, τραγουδιστή που άσχετα αν δεν έχει περάσει αρκετός καιρός (ίσως 5 χρόνια) από τότε που τον γνώρισα, έχει επηρεάσει την μουσική μου αισθητική, τα ακούσματά μου, μου σύστησε τη weissenborn κιθάρα και με ώθησε στο να ασχοληθώ με αυτήν και τον αμερικάνικο φολκ ήχο. Το βασικότερο από όλα όμως ήταν ότι με δίδαξε να μην φοβάμαι την χρήση εναλλακτικών κουρδισμάτων στην κιθάρα (στα αγγλικά: alternate tunings), κάτι το οποίο υιοθέτησα μετέπειτα σε τραγούδια του “ματωμένου γαλάζιου”.
Τι είναι όμως το εναλλακτικό κούρδισμα; Οι έξι χορδές της κιθάρας έχει καθιερωθεί να κουρδίζονται με τον εξής τρόπο (ξεκινώντας από την πάνω χορδή προς τα κάτω): Μι, Λα, Ρε, Σολ, Σι , Μι. Αυτός ο συμβατικός, καθιερωμένος τρόπος ορίζει τους συνδυασμούς των συγχορδιών, των κλιμάκων και εν τέλει το τρόπο παιξίματος του οργάνου προκειμένου να δημιουργηθεί ήχος και μελωδία. Κουρδίζοντας όμως τις χορδές σε διαφορετικές νότες επιτυγχάνονται άλλοι συνδυασμοί, άλλοι τρόποι παιξίματος και ενδιαφέροντα “εξωτικά” ηχητικά αποτελέσματα. Δεν θα ήθελα να αναλωθώ περισσότερο σε αυτόν τον τομέα αλλά απλά να σημειώσω ότι τα εναλλακτικά κουρδίσματα είναι σαν να λέμε ότι ενώ ξέρετε να οδηγείτε με το τιμόνι αριστερά κάποιος σας το αλλάζει από την δεξιά…ο εκάστοτε παίκτης αναγκάζεται να “ξαναμάθει” το όργανο που παίζει για χάρη όμως νέων μουσικών συνδυασμών που του ανοίγουν έναν νέο ηχητικό κόσμο.
Όταν πληροφορήθηκα λοιπόν ότι έρχεται για περιοδεία στην Ευρώπη μπορώ να πω ότι δεν με ένοιαζε ο προορισμός στον οποίο θα ταξίδευα. Ήθελα απλά να τον δω και να τον ακούσω ζωντανά οπουδήποτε και αν γινόταν αυτό. Τόσο μεγάλη είναι η επίδραση που έχει ασκήσει πάνω στο μουσικό μου χαρακτήρα.
Μελετώντας την περιοδεία του, τις ημέρες και τις παραστάσεις του, κατέληξα στην Πάντοβα διότι αφενός η παράσταση ήταν Σάββατο 27 Οκτωβρίου (Παρασκευή 26 είναι αργία για την Θεσσαλονίκη, οπότε πετύχαινα έτσι τριήμερο) και αφετέρου οι πτήσεις για Μπολόνια μέσω Ryanair ήταν φθηνές (η Μπολόνια απέχει με τρένο 1-1,5 ώρα από την Πάντοβα ανάλογα με το τρένο που θα επιλέξετε). Σημειωτέον ότι η Πάντοβα απέχει 25 με 50 λεπτά σιδηροδρομικώς (ξανά ανάλογα με το τρένο που θα επιλέξετε) από την Βενετία οπότε είναι κάτι το οποίο θα έχω υπόψη για το μέλλον.
Φιατάκι στους δρόμους της Μπολόνιας… Πιο Ιταλία πεθαίνεις που λένε…
Pratto della Valle
Γενικότερα, τόσο η Μπολόνια όσο και η Πάντοβα έχουν αρκετά κοινά. Αποτελούν εξευγενισμένες πόλεις του Ιταλικού βορρά με έντονο το στοιχείο των περιποιημένων κτιρίων και των πολλών καταστημάτων, οι αγορές τους θυμίζουν λίγο την Μιλανέζικη κατάσταση και τέλος αποτελούν φοιτητουπόλεις αφού διαθέτουν δύο από τα παλαιότερα εν ενεργεία πανεπιστήμια της Ευρώπης (και του κόσμου).
Μία λίστα με τα παλαιότερα πανεπιστήμια του κόσμου εδώ:
http://y-olo.gr/post/682/ta-palaiotera-panepisthmia-toy-kosmoy
Σημειώνω ότι συγκεκριμένους χώρους αυτών των πανεπιστημίων μπορείτε να επισκεφθείτε και είναι κάτι το οποίο σας συνιστώ.
Αυτό που μου άρεσε σε αυτές τις πόλεις είναι ότι αποτελούν ιδανικό προορισμό για city break. Είναι μικρές, διαθέτουν πολύ όμορφο κέντρο, στενάκια για εξερεύνηση, μπαράκια και ταβέρνες/εστιατόρια για να περάσει κάποιος μία όμορφη μέρα στην καθεμία και όμορφα αξιοθέατα που βρίσκονται σε μικρή απόσταση μεταξύ τους.
Το ρολόι και ο λέοντας της Βενετίας στην Piazza dei Signori
Πιάνο σε κουρείο…δεν σχολιάζω άλλο…
Στα σημεία κέρδισε τις εντυπώσεις μου η Πάντοβα. Μπορεί να φταίει το γεγονός ότι δεν ήταν τόσο θορυβώδης όσο η Μπολόνια. Σε όσους την επισκεφτείτε συνιστώ ανεπιφύλακτα μία περιήγηση στο παρεκκλήσι της οικογενείας Σκροβένι (Capella degli Scrovegni). Πρόκειται ουσιαστικά για ένα παρεκκλήσι που έχτισε η εν θέματι αριστοκρατική οικογένεια κοντά στο παλάτι-οικία τους… Ο Ενρίκο Σκροβένι ανέθεσε στον Τζιότο την τοιχογραφία εντός του μοναστηρίου και αυτός δημιούργησε ένα απίστευτο έργο τέχνης εξελίσσοντας ουσιαστικά την έως τότε βυζαντινή προσέγγιση στις τοιχογραφίες με την πρόσθεση της τρίτης διάστασης (του βάθους) στις εικόνες του. Πρόκειται για ένα καθοριστικό και μνημειώδες έργο τέχνης το οποίο καθόρισε την μετέπειτα εικαστική αγιογραφική προσέγγιση στην Δύση. Αρκετά αξιόλογο είναι επίσης και το μουσείο/γκαλερί που βρίσκεται πλησίον. Είναι το δημοτικό μουσείο της πόλης (Museo d’Arte Medievale e Moderna) το οποίο διαθέτει μία υπέροχη συλλογή από έργα τέχνης.
Ανακεφαλαιώνοντας, το τριήμερο σε αυτές τις δύο πόλεις μου αφήνει ένα αίσθημα χαλάρωσης και ξεκούρασης. Έντονη αγορά-καταστήματα και στις δύο πόλεις, ωραίος κόσμος με κομψό ντύσιμο, γεμάτα μαγαζιά για φαγητό, καφέ ή απεριτίβο,.
Οι εικόνες που παραθέτω θα σας ταξιδέψουν στο κέντρο της Μπολόνιας με την Piazza Maggiore και την Βασιλική του San Petronio, στους πύργους της και στον χαμό από κόσμο που έτρωγε και έπινε στην λαϊκή αγορά Quadrillatero. Θα σας ταξιδέψουν επίσης στην Πάντοβα, στα γραφικά στενάκια της, στις όμορφες εκκλησίες της, στην πιο μεγάλη πλατεία της Ευρώπης Pratto della Valle και τέλος, το βιντεάκι που επισυνάπτω θα σας δώσει μία γεύση από την υπέροχη συναυλία του αγαπημένου μου καλλιτέχνη στο υπερσύγχρονο Gran Teatro Geox…
