Από τον Χρήστο δεν θα ξεχάσω ποτέ τον μειλίχιο χαρακτήρα του, την ευγένια του λόγου του, τη γλυκιά και πρωτόγνωρη φιλική σχέση που είχε με τις κόρες του, τα σύντομα κοφτά χαμόγελά του, λες και ντρεπόταν να δείξει τα δόντια του, τον με μεγάλες δρασκελιές βηματισμό του, τον τρόπο που κατέβαινε τα σκαλιά του στούντιο φορτωμένος με τύμπανα και κάθε λογής κρουστά. Δεν θα ξεχάσω την προθυμία του να βοηθάει όχι από υποχρέωση αλλά γνωρίζοντας ότι η βοήθειά του θα είναι ειλικρινής και όχι “να ‘χαμε να λέγαμε”. Δεν θα ξεχάσω τις στιγμές που όταν ζεσταινόταν στις πρόβες έβγαζε τη μπλούζα ή το πουκάμισό του και γελούσαμε με το δασύτριχο στήθος του. Ήταν μαέστρος χωρίς να χρειάζεται να επιβληθεί. Μπορεί να μην ήταν κανένας βιρτουόζος αλλά το ήξερε κι ο ίδιος και δεν σταματούσε ποτέ να βελτιώνεται, να πειραματίζεται, να παίζει μουσική, να διασκεδάζει με αυτό που κάνει.
Απέπνεε μία ηρεμία. Δεν τον θυμάμαι να νευριάζει ποτέ. Δεν θα ξεχάσω τις στιγμές που κούρδιζε τα κρουστά. Δεν θα ξεχάσω τις πρόβες (εκείνες τις πρόβες τις πολύ βραδινές ώρες…) και τα live που κάναμε μαζί ως Chroma Vs Κρουστόφωνο την περίοδο 2015-2017 (τι όμορφη περίοδος!). Δεν θα ξεχάσω τα ταξίδια που κάναμε μαζί στις Σέρρες και στην Ξάνθη με αυτό το σχήμα, το λίκνισμα του ψηλού κορμιού του όταν έπαιζε τα κόνγκας, τις αστείες απόπειρες να παραστήσει τον πίθηκο όταν τραγουδούσε το Banana Boat Song σηκώνοντας τα τεράστια χέρια του στον αέρα, τη γλυκιά αλλαγή του τόνου της φωνής του όταν τραγουδούσε ελληνικά κατεβάζοντας ενστικτωδώς το πηγούνι του προς τα κάτω λες και ήταν κόκορας. Τις ταβέρνες, τα τσίπουρα, τους μεζέδες (ήταν λάτρης του απλού-καλού ελληνικού φαγητού) τις γιορτές στο Κρουστόφωνο, τις Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις που τον έβλεπα να οδηγεί τη μπάντα δρόμου του Κρουστόφωνου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης…
Θα τον συναντούσες σε μία γιορτή ενός παιδικού σταθμού να παίζει κλασική κιθάρα, σε μία εκδήλωση στον δρόμο να παίζει νταούλι ή σε μια ροκ συναυλία να παίζει κόνγκας…
Δεν θα ξεχάσω τη συνέντευξη που έδωσε στο ντοκιμαντέρ μου “Η αγάπη μας έφερε εδώ”, τις απόψεις του για την τέχνη και για τη μουσική κατάσταση στη χώρα… Δεν θα ξεχάσω όλες τις στιγμές που ήρθε στο στούντιο να ηχογραφήσει ανιδιοτελώς κρουστά είτε για τον προσωπικό μου δίσκο είτε για το “Μαστίχα” των Chroma.
Δεν θα ξεχάσω όταν με πήρε με το αμάξι και μου έδειξε τον χώρο που έφτιαχναν πέρυσι στην Τούμπα, στο παλιό στούντιο του Παπάζογλου.
Δεν θα ξεχάσω τα συγχαρητήρια και την ζεστή αγκαλιά που μου έκανε backstage φέτος τον Φεβρουάριο μετά το τέλος της παράστασης του “Ματωμένο Γαλάζιο” (πίστευε σε αυτό το πρότζεκτ…). Δεν μου είχε αναφέρει ότι έχει κάποιο πρόβλημα υγείας… Δεν θα μπορούσα να φανταστώ με τίποτα ότι εκείνη θα ήταν η τελευταία φορά που θα τον αντίκρυζα…
Χρήστο χαίρομαι που σε γνώρισα. Η εικόνα σου αναδύει στη μνήμη μου μόνο χαρούμενες στιγμές, ταυτίζεται με μία από τις ομορφότερες περιόδους της ζωής μου και σε ευχαριστώ που συνετέλεσες σε αυτό… Δυστυχώς όλα αυτά δεν μπόρεσα να σου τα πω ποτέ… Ξέρεις, έτσι γίνεται συνήθως… Θα σε θυμόμαστε για πάντα και θα πιω κι ένα τσιπουράκι σήμερα για σένα…
