Δεν είναι λίγες οι φορές που η μουσική και ο αθλητισμός – όπως ο έρωτας και ο πόλεμος – έχουν αποτελέσει την αιτία για την δημιουργία μίας κινηματογραφικής ταινίας. Αυτό συμβαίνει διότι η έβδομη τέχνη λατρεύει να αφηγείται συγκινητικές, αξιοθαύμαστες, ασυνήθιστες ιστορίες με πρωταγωνιστές ήρωες που δοκιμάζουν τον εαυτό τους. Και όντως, τόσο οι τέχνες όσο και ο αθλητισμός (όπως και ο έρωτας και ο πόλεμος), αυτοί οι δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι έχουν ένα κοινό σημείο: υποβάλλουν τον άνθρωπο σε μία δοκιμασία υπέρβασης των ζωωδών ορίων του. Ο γλύπτης παίρνει πέτρα και την κάνει άγαλμα, ο μουσικός πιάνει ένα άψυχο αντικείμενο και μέσα από αυτό δημιουργεί μουσική, ο ποιητής βάζει λέξεις με τέτοια σειρά που δημιουργείται ένα ποίημα, ο αθλητής γυμνάζει και δοκιμάζει το σώμα του σε τέτοιο βαθμό προκειμένου να πετύχει επιδόσεις πέραν του ανθρωπίνως φυσιολογικού… Ο έρωτας για υπέρβαση οδηγεί τον άνθρωπο σε δοκιμασία των ψυχικών και σωματικών του αντοχών, σε έναν πόλεμο με το εσωτερικό αλλά και εξωτερικό του περιβάλλον. Και όπου υπάρχει έρωτας και πόλεμος…είπαμε…πηγάζουν τρομερές ιστορίες…ιστορίες για πρωταθλητές όπως λέει και το τραγούδι των Queen (We are the Champions)! Ιστορίες που αγαπά να αφηγείται ο κινηματογράφος!
Έχοντας κάνει αυτόν τον μακροσκελή πρόλογο λοιπόν, μπορώ να γράψω ότι φέτος αυτή η γενιά (music genre που λένε και οι Αμερικανοί) ταινιών με θέμα την μουσική έχει την τιμητική της. Δύο ταινίες, το “A Star is Born” και το “Bohemian Rhapsody” κυκλοφόρησαν εντός του 2018 και πρόκειται να είναι υποψήφιες για Όσκαρ (σε διαφορετικές κατηγορίες η καθεμία). Όχι, φέτος δεν θα δούμε για ακόμα μία φορά σκληρές προπονήσεις, πυγμάχους να χτυπιούνται (εξαιρείται ο Stallone που κάθε χρόνο βγάζει και μία συνέχεια του Rocky), προσπάθειες αθλητικών ομάδων να γράψουν την δική τους ιστορία ή άλλα τέτοια. Θα δούμε ροκ σταρς που θέλοντας να κάνουν την υπέρβαση είτε καίγονται (A star is born) είτε θριαμβεύουν (Bohemian Rhapsody), αλλά παρόλα αυτά αμφότεροι αγαπιούνται παρά τα ελαττώματα τους!
Στο συγκεκριμένο άρθρο θα επικεντρωθώ στην κινηματογραφική ταινία Bohemian Rhapsody η οποία διηγείται την “αληθινή” ιστορία των Queen. Το “αληθινή” το βάζω σε εισαγωγικά γιατί υπάρχουν πολλά λαθάκια ή ιστορικές ανακρίβειες ελέω της πλοκής, τα οποία όμως εμένα δεν με πείραξαν καθόλου (κάτι το οποίο πιστεύω ότι ισχύει για την πλειονότητα των θεατών…εδώ δεν πείραξε τα ίδια τα εναπομείναντα μέλη των Queen). Τα λαθάκια μπορείτε να τα διαβάσετε στον παρακάτω σύνδεσμο:
Η ταινία λοιπόν εξιστορεί την πορεία των Queen από την γέννησή τους κάπου στο 1970 μέχρι και την θρυλική τους εμφάνιση στο Wembley το 1985 στα πλαίσια του Live Aid. Έμφαση φυσικά δίνεται στην πολυδιάστατη προσωπικότητα του Farrokh Bulsara, παγκοσμίως γνωστού και ως Freddie Mercury.
Η ταινία μου άρεσε. Μου άρεσε η ροή της, οι σκηνές γέννησης και ηχογράφησης τραγουδιών, μου άρεσαν οι καταπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών με πρωτοστάτη τον Rami Malek (πραγματικά μετουσιώθηκε σε Freddie Mercury και εύχομαι να μην κολλήσει σε αυτόν τον ρόλο όπως την πάτησαν άλλοι ηθοποιοί που ερμήνευσαν μεγάλες προσωπικότητες όπως π.χ. τον Ιησού) και ξετρελάθηκα με την επικών διαστάσεων αναπαράσταση της συναυλίας στο Wembley. Θεωρώ ότι αυτή η τελευταία σκηνή είναι εφάμιλλη της τελικής μάχης του Rocky με τον Apollo Creed, είναι η μητέρα των μαχών, είναι ο τελικός μεγάλος «κακός» (η «μάνα») που λέγαμε παλιά στα video games, είναι η απάντηση των μουσικών ταινιών στον κλασικό τελικό αγώνα των ταινιών αθλητικής δράσης! Για μένα αυτή η μεγάλη και μεγαλειώδης σκηνή αποτυπώνει εύστοχα την υπέρτατη δόξα που μπορεί να βιώσει ποτέ ένας μουσικός και αυτή δεν είναι άλλη από το να έχει την ευτυχία να ερμηνεύσει μπροστά σε ένα κοινό χιλιάδων θεατών το οποίο όχι μόνο τον παρακολουθεί αλλά συμμετέχει στις προτροπές του, τον λατρεύει, τον αποθεώνει!
Φυσικά, αυτή η σκηνή αποτελεί και την γενεσιουργό αιτία των αρνητικών κριτικών που έχει δεχτεί η ταινία. Όσοι κριτικοί λοιπόν την βαθμολόγησαν αρνητικά ήγειραν το κατά πόσο κινηματογραφικά ουσιώδης ήταν μία πιστή αναπαράσταση μίας συναυλίας σε βάρος της εμβάθυνσης των πρωταγωνιστών και των κρυφών συνηθειών του Freddie. Και εγώ ρωτώ, πόση περαιτέρω εμβάθυνση; Το θέμα της ταινίας είναι το μεγαλείο αυτού το ροκ συγκροτήματος (το οποίο πιστοποιείται και από την τελευταία μεγάλη σεκάνς), οι σχέσεις των μελών μεταξύ τους και η πολυδιάστατη, ταραχώδης, ευαίσθητη και ευάλωτη προσωπικότητα του Freddie και όχι το τι έκανε ο Freddie στο κρεβάτι του. Θα μπορούσε φυσικά να γυριστεί μία τέτοια ταινία και δεν θα είχα καμία αντίρρηση εφόσον όμως αυτό θα ήταν εξαρχής το περιεχόμενό της. Τέλος, σε ότι αφορά την αμφισβήτηση της κινηματογραφικής ουσίας της τελευταίας σκηνής , αναρωτιέμαι αν αυτή η μερίδα κριτικών θα υποστήριζε το ίδιο και για την αρχική, μακρά σε διάρκεια, ρεαλιστική σκηνή μάχης της ταινίας «η διάσωση του στρατιώτη Ράϊαν»…
Πέραν όλων όσων ανέφερα όμως, αυτό που μου άρεσε περισσότερο από την ταινία ήταν ότι κατάφερε να αποδώσει στην οθόνη το μεγαλείο αυτού του θρυλικού μουσικού συγκροτήματος παρουσιάζοντας ταυτόχρονα και εύστοχα την καθημερινή, απομυθοποιημένη πλευρά των μελών του. Μας υπενθύμισε ότι αυτό το συγκρότημα που έδινε παραστάσεις σε στάδια μπροστά από χιλιάδες θεατές και το οποίο έχει αφήσει μία τρομερή μουσική κληρονομιά στην ανθρωπότητα που μάλλον ακόμα δεν αντιλαμβανόμαστε (διότι κατ’εμέ τραγούδια όπως τα bohemian rhapsody, we will rock you, we are the champions, another one bites the dust συγκαταλέγονται στην κατηγορία των έργων των μεγάλων κλασσικών και τζαζ δημιουργών) απαρτιζόταν από απλούς ανθρώπους σαν όλους εμάς.
Όντας και εγώ μουσικός, μέλος ενός συγκροτήματος και κυνηγός της δόξας, συγκράτησα δύο πράγματα από την ταινία:
- Κάποια στιγμή, στην φάση συνένωσης-συμφιλίωσης της μπάντας ο Freddie λέει στα υπόλοιπα μέλη: «Πήγα στο Μόναχο να κάνω έναν δίσκο. Η δισκογραφική μου, μου παρείχε τα πάντα! Τους καλύτερους μουσικούς, ηχολήπτες, το καλύτερο στούντιο, το καλύτερο σπίτι…τα είχα όλα…και αυτό όμως ήταν το κακό! Δεν είχα την γκρίνια του Rodger, τις παρατηρήσεις του Brian, την ηρεμία του John…».
- Σε κάποια άλλη φάση πάλι ο Freddie λέει στα μέλη τι θα είχε γίνει αν δεν είχε πάει ως τραγουδιστής σε αυτούς. Πιθανόν ο Brian να γινόταν καθηγητής πανεπιστημίου διδάσκοντας αστροφυσική, ο Rodger οδοντίατρος και ο John να δούλευε ως ηλεκτρολόγος μηχανικός (παρεμπιπτόντως όλοι ήταν ιδιοφυίες και σπουδαγμένοι)!
Πάνω σε αυτό το τελευταίο λοιπόν, εγώ θα έθετα στον Freddie, και σε εσάς τους αναγνώστες, το κάτωθι ερώτημα:
«Τι θα συνέβαινε αν η οικογένεια Bulsara δεν αναγκαζόταν να φύγει από την Ζανζιβάρη για την Αγγλία το 1964 λόγω της επανάστασης που έλαβε χώρα τότε στο νησί;» Σημειώνω ότι ο Farrokh Bulsara γεννήθηκε στην Ζανζιβάρη από Παρσί γονείς και έζησε την εφηβεία του μεταξύ Ζανζιβάρης και Ινδίας . Παρσί λέγονταν οι Πέρσες Ζωροάστρες που κατέφυγαν στην Ινδία διωγμένοι από τους μουσουλμάνους Ιρανούς.
Ε; Τι θα γινόταν άραγε ο Freddie φίλες και φίλοι; Μήπως θα βολόδερνε ως ταλαντούχος πιανίστας σε κάποιο από τα εκεί ξενοδοχεία παίζοντας σε τουρίστες; Θα γεννιόταν άραγε ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών, το “Bohemian Rhapsody” και αν ναι, θα το μαθαίναμε όλοι εμείς;
Η τύχη φίλες και φίλοι! Η τύχη είναι η κυρίαρχος της ζωής! Αυτό μου άφησε ως δίδαγμα η ταινία! Ναι, την τύχη την κυνηγάς, αλλά αν δεν σε θέλει…
Στην πόλη που ζω υπάρχουν τόσοι καλοί μουσικοί, γεννιούνται τόσο ωραία τραγούδια… τραγούδια που δεν θα ακούσουμε ποτέ, μουσικοί που δεν θα μάθουμε ποτέ…
Για αυτό σας λέω λοιπόν… Όταν ακούτε Queen να θυμάστε και να ευλογείτε την Ζανζιβαριανή επανάσταση!
