Τι δεν θα ξεχάσω ποτέ από τον Χρήστο Ερκέκογλου
Από τον Χρήστο δεν θα ξεχάσω ποτέ τον μειλίχιο χαρακτήρα του, την ευγένια του λόγου του, τη γλυκιά και πρωτόγνωρη φιλική σχέση που είχε με τις κόρες του, τα σύντομα κοφτά χαμόγελά του, λες και ντρεπόταν να δείξει τα δόντια του, τον με μεγάλες δρασκελιές βηματισμό του, τον τρόπο που κατέβαινε τα σκαλιά του στούντιο φορτωμένος με τύμπανα και κάθε λογής κρουστά. Δεν θα ξεχάσω την προθυμία του να βοηθάει όχι από υποχρέωση αλλά γνωρίζοντας ότι η βοήθειά του θα είναι ειλικρινής και όχι “να ‘χαμε να λέγαμε”. Δεν θα ξεχάσω τις στιγμές που όταν ζεσταινόταν στις πρόβες έβγαζε τη μπλούζα ή το πουκάμισό του και γελούσαμε με το δασύτριχο στήθος του. Ήταν μαέστρος χωρίς να χρειάζεται να επιβληθεί. Μπορεί να μην ήταν κανένας βιρτουόζος αλλά το ήξερε κι ο ίδιος και δεν σταματούσε ποτέ να βελτιώνεται, να πειραματίζεται, να παίζει μουσική, να διασκεδάζει με αυτό που κάνει.
